Van mens tot mens

Over bondgenootschap, het mogen struikelen en de kracht van weer opstaan

Al meer dan dertig jaar er zijn voor die ander… ook die nog onbekende…
Wanneer wij iemand de hand schudden, dan is dat altijd de hand van een mens. Geen etiket, geen oordeel. Een open begin, waarin we elkaar echt willen ontmoeten. Gelijkwaardig… ook in al onze gebreken. Ieder mens is voor ons in eerste instantie gewoon… een mens. Daarna ontvouwt het zich vanzelf: richting karakter, geschiedenis, identiteit.

In de jaren van integratieprojecten, begeleiding, coaching en mentorschap hebben we vele mensen langs verschillende routes leren kennen. Soms via instellingen of scholen, soms via begeleiders of ouders. En soms rechtstreeks, één op één, via vriendschappen, het netwerk, de FCG-Ateliers of zelfs via de verhuur van onze woonruimten. Soms is het contact kort, soms jarenlang stil op de achtergrond. Maar altijd is onze houding dezelfde, luisteren zonder meteen te sturen, aanwezig zijn zonder haast, en geloven in het eigen vermogen van mensen om opnieuw te beginnen. Velen blijven verbonden… ook jaren later, zelfs via de volgende generatie die ineens weer in de bibliotheekstoelen zitten.

Wat we het vaakst zien? Mensen die even stilvallen. Die zich opnieuw moeten verhouden tot zichzelf of de wereld. Jongeren en volwassenen die vastlopen, volwassenen die moe worden van systemen, of zichzelf verliezen in verantwoordelijkheden. Mensen die tijdelijk niet goed voor zichzelf kunnen zorgen, soms met een duidelijke hulpvraag, soms nog zonder besef dat er iets wringt. Wij weten… onvolwassenheid is geen leeftijd, maar een fase waar iedereen door verlies of wanhoop in terecht kan komen. En juist in het diepste dal is er ruimte voor beweging, om te struikelen en opnieuw te staan… de weg is daar vanuit alleen nog maar naar boven…

Wij zijn er dan niet alleen met woorden, maar ook met stilte. Soms is een gesprek genoeg, soms een wandeling. En soms doen we niets, behalve er gewoon zijn.

Vooral met masculiene mensen, die te vaak hebben geleerd hun verdriet te dragen zonder het te tonen, blijken wandelingen een wonderlijk werkend ritueel. Het niet hoeven aankijken maakt het mogelijk om verdriet voelbaar te laten zijn, zonder dat het zichtbaar hoeft te zijn. Het buiten zijn maakt iets los, het lopen zet letterlijk iets in beweging. Er kan worden gezwegen zonder dat er afstand ontstaat. Verdriet mag er zijn, zonder dat het zich hoeft uit te storten. Niet alles hoeft benoemd te worden om gevoeld te worden. Onderweg gaan, dat is waar het begint.

In ons samenspel hebben we een natuurlijke rolverdeling. De een van ons voelt vaak waar het wringt, de ander verwoordt wat nog niet uitgesproken durfde te worden. Samen zien we wat er speelt. Bernard legt vaak op tafel wat anders onder de oppervlakte blijft hangen. Ingeborg ziet patronen die tijd nodig hebben, en brengt rust waar onrust de overhand kreeg. Waar Bernard werkt vanuit intuïtie en de eerste beweging maakt, zorgt zij voor bedding. We zijn twee ogen op hetzelfde pad ieder met een ander perspectief, maar altijd op zoek naar rust. Mentorschap eindigt voor mij nooit bij het laatste gesprek. Het leeft door… in contact, in vertrouwen, in het besef dat je altijd mag terugkomen.

We zijn geen redders, geen fixers, maar wel bondgenoten, voor zolang het nodig is…

En misschien is dat wel begonnen bij een diep verlangen dat we lang samen hebben gedragen, de wens om zelf een gezin te vormen. Na jaren van hoop en teleurstelling, hebben we die droom moeten loslaten. Maar wat bleef, was liefde en noodzaak. Een diep gevoel dat we wél iets wilden betekenen voor jonge mensen. Vanuit die kracht is ook onze Stichting-FCG geboren, met het muziekatelier als hartslag. Een plek die gewoon mag bestaan, maar waar ook zeker de mens mag bestaan in al zijn hoedanigheden. Een soort van veilige tussenruimte tussen de andere werelden aar jongeren zich toe moeten verhouden. Mensen draaien daar hun eigen beleving, en sommigen hebben die plek… en soms ons… even nodig. Om uit even de shit te zijn of liever… om er definitief uit te komen.

We geloven niet in gelijke plichten, wel in gelijke waarde. We weten dat mensen verschillen in tempo, draagkracht, vorm en verleden. En precies in die verschillen ontstaat de rijkdom van echt contact. We willen naast iemand staan, niet erboven, niet eronder.

We willen dat ieder mens weer zijn of haar kracht hervindt, op hun eigen manier.
Zonder oordeel. Zonder haast.

Wat ons steeds weer raakt, is de ontmoeting.
Van mens tot mens.

Een persoonlijke visie op groei ,menswording en verantwoording voor het leven… volgens mijn overtuiging…

Ik (Bernard) heb een nogal uitgesproken mening over hoe je je, op verschillende leeftijden, zou moeten verhouden tot het leven en de wereld om je heen. Niet als vast keurslijf, maar als uitnodiging tot groei, verantwoordelijkheid en verbinding.
Natuurlijk zijn er mensen voor wie trauma, ziekte of omstandigheden een ander pad bepalen. Maar juist daarom geloof ik dat we elkaar als mens moeten blijven zien, met mildheid én duidelijke spiegels.

o tot 5 jaar – Leef volledig in het moment.
Dit is de fase van pure beleving, van magisch denken, van alles mogen ontdekken. Kinderen hebben nog geen filter en dat is geweldig! Spel, veiligheid en liefde vormen hier de basis. Alles begint met hechting… en weten dat je er mag zijn.
Kleien met poep!

6 tot 11 jaar – Word dat irritant nieuwsgierige kind.
Je leert via school, je omgeving, via grenzen. Dit is de fase waarin je ontdekt wie je bent — én waarin je omgeving jou leert kennen. Vragen stellen mag, fouten maken ook. Luisteren hoeft nog niet perse! Het is vooral, ervaren en proberen.
Vallen en opstaan moet!

12 tot 17 jaar – Wees die tegenstribbelende adolescent.
Dit is de fase van jezelf afzetten, van grenzen oprekken, van zoeken naar autonomie. Je hoeft nog niet precies te weten wie je bent. Juist het schuren en botsen helpt om richting te vinden. En daar hoort bescherming bij van je directe omgeving, die moeten maar even incasseren, net als jijzelf als je weer ff lekker dom gedaan hebt…
Liefde, pijn, verdriet, onzekerheid dat is wat je moet voelen en plaatsen…

18 tot 24 jaar – Leer, experimenteer, faal…. herstel!
Hier wordt je wereld groter. Je hersenen zijn nog in volle ontwikkeling, je lichaam zoekt volwassenheid en je ziel probeert zich ergens aan te hechten. Je leert via school, werk, relaties, verliezen, ontmoetingen… soms zacht, soms keihard. Je ouders, familie, leraren, klasgenoten, teamgenoten, vrienden en zelfs werkgevers dragen hier nog steeds verantwoordelijkheid. Niet om jou te vormen naar hun beeld, maar om je te begeleiden in je zoektocht. Tart de wereld om je heen! Trek je niets aan van wie je ‘zou moeten zijn’. Maak fouten, verlies je, ontdek grenzen en herstel weer. Leer dat niet elke afwijzing over jou als mens gaat, maar misschien alleen over een aspect van je karakter dat nog schuurt of wringt. Vorm je zijn, tart het, breek los van opgelegde verwachtingen. Pas aan wat niet werkt, niet voor anderen, maar voor jezelf…
En speel geen spel dat je niet kunt volhouden. Dit is de fase waarin je jezelf bouwt, duurzaam… met rafelranden. dat hoeft niet vlekkeloos, maar wel echt en puur….
Heb lef fouten te maken maar leer ook ze te herstellen.

25 tot 30 jaar – Nu wordt het echt jouw leven.
Je bent verantwoordelijk voor je keuzes, je relaties, je gedrag. Je hoeft nog niet alles te weten, maar je mag het zoeken niet uitstellen. Vraag om hulp waar nodig, en wees ook beschikbaar voor anderen. Als je het geluk hebt… bouw aan een gezin. Niet omdat het moet, maar omdat je nu vaak nog ruimte en de flexibiliteit hebt om het te laten groeien.
Weet wie je bent!

31 tot 40 jaar – Weet wat je wil en wijk daar niet steeds vanaf.
Dit is de fase van bouwen, verdiepen, keuzes trouw blijven. Richt je op wat waarde heeft… mensen, projecten, principes. Tuurlijk mag je reflecteren en twijfelen, maar blijf niet hangen in die twijfel.
Zeur niet… draag je deel.

41 tot 50 jaar – Wees een mentor, geen meeloper.
Maak af waar je aan begon. Wijk niet van het pad als het even zwaar wordt. Je bent nu zichtbaar voor anderen — je kinderen, collega’s, vrienden. Laat zien hoe je doorzet. Niet perfect, wel echt.
Wees beschikbaar voor wie je nodig hebben en laat ze niet zitten…

51 tot 70 jaar – Wees rustpunt, geen oordeel.
Je weet inmiddels wie je bent. Gebruik je ervaring om bedding te bieden, geen druk. Deel je kennis, stel vragen, blijf leren. Zorg goed voor jezelf én anderen.
Je hoeft het leven niet meer te bewijzen leef het met compassie!

71 tot 120 jaar Deel je wijsheid, zonder ze op te dringen.
Laat los wat niet meer past. Omarm wat wél betekenis geeft. Wees zacht voor jezelf en voor anderen. Je hoeft niet meer vooruit. Geniet van het uitzicht. Vertel je verhalen leer de wereld lessen. En laat de volgende generatie weten het leven is het waard.
Je bent er en dat is genoeg…