Het Drakenpaleis en zijn moedige Draken…

Er was eens, in de laagvlakten van rivier de Eem en aan de voet van de Amersfoortse Berg, een plek waar dromen niet alleen gefluisterd maar ook gebouwd werden. Omringd door eeuwenoude bossen, op de Amersfoortse gronden waar water, aarde en zuurstof elkaar raakten, staat een paleis. Geen glimmend kasteel met wachttorens en tronen maar een bastion van vuur, liefde en verbeelding…

Het Drakenpaleis

Lang geleden begonnen anderen al te bouwen. Generaties kunstenaars, vrijdenkers, ondernemers en vooral dromers. Ze bouwden woonplekken, werkplaatsen, buitenverblijven, zaaiden idealen en lieten tussen de stenen hun hoop achter. Wat grootvader begon hebben wij hervat. Niet zonder strijd. We vochten tegen onrechtvaardigheid, tegen hokjes denken, tegen het idee dat wat anders is, niet zou passen.

Want wij wisten dat de toekomst leeft in wie niet past in het reguliere…

We hebben het paleis heroverd, behouden en herbouwd door bittere tijden, met gebalde vuisten en open handen. Het werd ons anker, ons toevluchtsoord, ons thuis en die van anderen die kwamen voor al de liefdevolle energie die de ruimten ademen…

De draken die er mogen wonen zijn geen fabeldieren maar een selecte groep mensen met buitengewone eigenschappen, die ik (Par)Don B. en Freule Miss. i omarmd hebben. Mooie mensjes en mensen met een jonge geest en een ontembaar hart. Hun vuur is hun kracht, hun chaos een dans. Sommigen dolend, anderen dromend of hun doel duidelijk kennend. We leren hen niet hoe ze moeten zijn, we herinneren ze eraan dat ze er al mogen zijn…

Het paleis ademt nu. Een veilige haven vol energie en creatie. Waar ideeën werkelijkheid worden. Waar mensen met skills en lef hun toegang vinden. Waar ieder wezen met vrije vleugels, jong en oud… mag landen, samenzijn en creëren. Een plek waar handen net zo belangrijk zijn als hoofden, waar vorm mag ontstaan zonder voorschrift. Een ruimte om je later of nu te laten gelden op de podia van de grote buitenwereld, of met hun ambacht een bijdrage te leveren aan de levens van de Tijdelingen…

En elke ochtend, als de zon boven de Eem opkomt en de bomen fluisteren in de wind die over de De Soesterlaan zweeft, hoor je het weer… Het zachte vurige lied van een plek die keihard leeft, een thuis voor draken… een paleis van veiligheid, hoop en toekomst…

Een paleis dat nooit af is maar altijd open…