Wandelen met mijzelf #04

Het lijkt veel, maar het zijn korte verhaaltjes…

Sloffen uit en wandelschoenen aan, wandelen met mijzelf… Ik had het mijzelf ook belooft en wat ik beloof doe ik… Deze keer richting de Berg, naar de plek waar ooit het oude ziekenhuis  Lichtenberg stond, daar waar ik in mijn jeugd de eerste onderzoeken liet doen aan mijn handicap… De jeugd en de handicap is er nog, het ziekenhuis niet meer…

Ik moest deze week afscheid nemen van een mooi lief mens waar ik bijzonder veel om geef… We maakten vele reizen en gaven een andere kleur aan elkaars wereld, ik ben daar enorm dankbaar voor en het blijft mij voor altijd dierbaar en wie weet…

Het is een lange wandeling deze keer en er komen wandelingetjes en verhalen van met mooie lieve mensen naar boven van ook inmiddels lang geleden… 

Ik nam de route die ik op mijn 16/17^e vele malen nam op de fiets voor onderzoeken in de Lichtenberg, vanuit en naar de poort van mijn ouderlijk huis.

Zij kwam bij ons in een traject terecht, kwam elke dag braaf op tijd maar bleef ineengedoken achter haar desk zitten haar opgegeven taken uitvoeren. Bij re-integratie trajecten wilde ik nooit vooraf het verhaal weten. We hebben mensen gehad die 8 jaar vast hebben gezeten of een paar maanden of die op school of in het gezin of maatschappij even niet meer goed functioneerden. Ik noem dat altijd een periode van onvolwassenheid die je door b.v. groot verdriet op elke leeftijd kan overkomen. Maar goed… ze heeft van de 3 maanden 2,5 maand haar werk gedaan met die capuchon over haar hoofd en ging tussendoor buiten roken. Begaafde dame bleek uit hoe snel haar leercurve was, Ingeborg en ik hebben haar leraar geadviseerd haar 2 niveaus omhoog te doen zodat ze moet werken… of te wel uitgedaagd worden… De gesprekjes waren kort en zakelijk, daarna ging ze tot uitvoering over… Een paar keer zag ik haar onderarmen per ongeluk want dat was niet de bedoeling… diep ingekerfd… Ik kreeg haar maar niet aan de praat, maar de dame ging wel steeds meer onder mijn huid  zitten, haar verdriet zat op een gegeven moment in mij vast… Ik begon slechter te slapen… Wilde ook van deze dame een succes maken maar ik kwam maar niet bij haar in haar hoofd… 2 weken voor het einde van haar stage gebeurde een wonder… We moesten overwerken voor een klus voor een school, een groot gedicht aan de muur. Ik vroeg haar of ze wilde helpen, nha… dat kon, ik vroeg of ze wat wilde mee-eten nha… dat wilde ze wel als ze maar ergens alleen mocht zitten…
We begonnen aan de klus en we moesten 15 lange lijnen plakken op een plexiglasplaat van 2,5 meter, iets wat met 3mm lijnen een lastige klus is. Dat lukte wonderwel goed en we begonnen samen ineens trots te worden dat het zo goed lukte. Op een gegeven moment moest ze lachen en gooide ze een plakbandrol naar mijn hoofd… Ik zeg wat krijgen we nu!? En gooide het terug… ze ontspande plots compleet… We gingen de tekst monteren en ze begon te vragen… “Vind jij het raar als ik mijn vader niet meer zie” Ik zeg dat is niet hoe het moet zijn, wat is er gebeurd? “Ik heb mijn vader aangegeven bij de politie” Daar zal je een goede reden voor gehad hebben, mag ik die weten? “Hij dronk en sloeg dan mijn moeder in elkaar” En raakte hij ook jou aan? “Ik moest altijd naar mijn kamer” Ik zeg dat moet eenzaam zijn geweest… “Mijn moeder wil mij niet meer zien omdat ik mijn vader aangegeven heb” Ik zeg liefde is een vreemd ding, vind je het zelf erg dat je je vader hebt aangegeven? “Nee”   “Mensen vinden dat ik naar mijn vader moet gaan” Ik vraag,  waar is hij? “Bij het leger des Heils in Utrecht” Okay daar kan je snel zijn als je zelf wil. “Ik weet niet of ik dat wil” Ik zeg dan ben je er nog niet aan toe en misschien komt dat wel nooit, dan is het ook goed… Maar als je morgen of overmorgen denkt Bernard krijg de schijt en je blijft in de trein zitten en je rijd langs station Amersfoort door naar Utrecht omdat je op dat moment je vader wil zien dan is dat wat je moet doen… dan is dat het belangrijkste wat er op aarde voor je moet gebeuren… We hebben toen elkaar even lang vastgehouden, wat een pijn kwam daar vrij… 3 dagen later kwam ze niet opdagen… ze was doorgereden… De week er op namen we afscheid, Ingeborg gaf haar een cavia knuffel cadeau… 1, 5 jaar later kregen we een mail met een foto met haar en de cavia en haar diploma, geslaagd van niveau 2 naar 4… Ze is nog steeds ergens in mijn hoofd…

Hij wil altijd graag ergens bij horen maar ook bijzonder zijn. Iemand die niemand wil uitsluiten, want dat is tegen zijn principes!! schreeuwde hij met regelmaat van de daken. Vooral om zelf maar niet uitgesloten te worden, voelde en herkende ik in hem. Het gevoel van hem dat hij anders is en ook wil zijn maakt het dat hij ook niet perse bij een groep hoort. Dat zei ik dus ook tegen hem, ook dat zijn eigen gedrag en houding er voor zorgt dat mensen hem of omarmen of uitsluiten, vrij zwart wit dus als je uitgesproken bent of handelt, daar moet je ook het mooie van inzien, dat is karakter, ik houd er van en velen met mij. Hij was boos op iemand en daarom vond hij dat hij het recht nu wel had om hem uit te sluiten. Ik zeg,  “wellicht terecht nu uit kwaadheid”  sluit je daarbij ook een hele club mooie mensen uit die hem maar ook jou liefhebben en sluit je juist jezelf daardoor buiten. Deze hele club was er ook voor jou toen je in een nieuw huis wilde, velen hebben wat voor jou door de sleuf gegooid om een mooie zitplek voor je te creëren, dat waren er letterlijk 100den uit die club die je dat gunden. Heb daar respect voor, dan krijg je het ook weer terug. Laat niet die ene gast waar je nu niks mee moet, dat laten gebeuren. Hij liep stil naast mij door, ik moest een beetje lachen, zo jong nog en af en toe nog zo lekker boos op alles, ik dacht laat maar even gaan ik herken dit van mijzelf toen ik jong was. Wellicht maken we hierover nog wel eens een wandelingetje, dan hebben we het weer over mooie plannen voor het huis, als hij en de hele club er weer in gelooft, dat hadden we elkaar immers ooit belooft.

Vandaag stapte Sigrid Kaag op, niet door debat of door gesprek dat meed zij never…
Maar door bedreiging van mensen die haar en onze partij D66 niet willen leren begrijpen…
Zij slikt uit liefde voor haar gezin en vrienden de pijn omdat mensen niet in gesprek gaan maar uitsluiten, dreigen en vernederen…  #TeTriest

Die zich afgewezen voelen en de masculair wedstrijd aangaan en willen winnen in afwijzen en pijn doen en daarmee een mooi stukje wereld slopen, doen zichzelf uiteindelijk het meest pijn… #Bernarddingetje

Laat iedereen vrij, maar niemand vallen.

O ja! Mijn handicap aan mijn linker onderarm! Klippel Trenaunay
Als kind heb ik altijd rekening moeten houden met deze arm gezien het feit dat als ik er een tik op krijg ik van mijn stokje kan gaan van de pijn. Waar bij ieder mens normaal een blauwe plek ontstaat, ontstaat er bij mij een bloedzak.  Ik mocht dan ook nooit mee doen met team, bal of vechtporten de individuele sporten bleven voor mij over. De chronische pijn levert mij mijn hele leven al concentratie verlies op. Het is te vergelijken met een permanent zeurende oor/kiesontstekingspijn… Het is funest voor mijn schoolperiode en muziekstudie geweest #Vandaar Ik ben ermee geboren en weet niet beter dan dat dit erbij hoort, er werd door mijn ouders niet bijzonder over gedaan en al helemaal niet speciaal gemaakt, ik had het en daarmee basta. Ik heb er alleen geen pijn aan als ik het soms kwijt denk door zelf hypnose, dan sluit ik de arm uit in mijn hoofd en dan pak ik het met rechts op om het eventueel te verleggen. Of bij heftige emotionele gebeurtenissen als bij het overlijden van mijn moeder… de afgelopen weken heb ik  “gelukkig” ook  bijna geen last van deze fysieke pijn… dan wint de mentale…
Uit alle onderzoeken kwam het trauma van Klippel Trenaunay naar boven, maar door nieuwsgierige artsen zat mijn arm inmiddels vol met boorgaten waar ik meer pijn aan overgehouden heb, ik heb toen ik wist dat ik er oud mee kon worden de onderzoeken afgekapt.
Lees hier het hele verhaal.

Zit hier nu alleen op de grond, ik kijk naar het herbouwde Lichtenberg terrein en ik denk dat er ondanks de mooie huizen nog steeds op deze plek wel pijn geleden gaat worden…

Nog heel FF zitten en voor mij uitkijken, uitkijken op wat nog komen gaat.
Nu moet ik loslaten… heel langzaam want ik wil niets laten vallen…

Wandelen…
In de loop der jaren heel wat met en voor anderen gedaan… nu ff voor mijzelf…

Wandelend maak je altijd stappen vooruit…

En donders wat is een zomer avond op de Berg van Amersfoort toch machtig mooi…
Nu weer bergafwaarts en toch vooruit gaan…

#WieIkBen #BeetjeStoer #AlleenMaarLief #JeZelfBlootgeven #IntensLeven

#WandelenMetMijzelf #04

Om mezelf te laten zien maar vooral ook om te laten zien dat, soms ff niet, bijna alle mensen lieve goede mensen zijn, maar de kans moeten krijgen dat naar boven te laten komen… #DaaromDus

Ga hier naar het origineel social bericht voor de reacties.