Verstopt,

Grindtegels,
Zondag 26 september stond ik op met frisse tegenzin om de ruim veertig grindtegels die ik de dag ervoor met Marcel in Soest opgehaald had te gaan leggen, het weer was best dus dat lokte mij wel naar buiten. Rustig aan begonnen en rond een uur of half vijf zat ik er redelijk doorheen ik kreeg pijn in mijn nek en schouders en was erg moe. Ik had weinig gegeten en heb toen twee mini marsjes naar binnen gewerkt en ik kwam al snel weer een beetje terug in mijn energie. De pijn in mijn nek en schouders zakte ook snel af. Vreemd vond ik het allemaal niet, een grindtegel weegt al snel 33kg en dat maal 40 is toch ruim 1300kg wat je dan even verplaatst in een paar uur, hier kwamen nog een aantal kruiwagens zand bij die ik van achteren gehaald had. Rond kwart over zes kwam Hodan naar buiten, ik was bezig met de bij Matt gebietste taxus haag in de grond te zetten. Zij zei mij het rustiger aan te doen want ik zag er erg moe uit “natuurlijk, dat doe ik en dan maken de kaboutertjes het wel af” grapte ik nog, ze zei nog iets in de geest van, wel afmaken maar rustiger aan dan! Tijdens het snoeien werd ik wederom erg moe en kwam de pijn in mijn nek en schouders weer terug, maar nu wel heviger. Het was al rond kwart over zeven en wilde eerst maar eten en het daarna afmaken, ik heb de meeste spullen in de kruiwagen gegooid en ben naar boven gegaan.

Inge had net Brian aan de telefoon die nieuwsgierig was hoe het met haar ging, ze vertelde hem dat ik niet lekker naar boven kwam en hing op. De macaroni stond klaar maar ik wilde eerst even snel douchen om een beetje bij te komen, tijdens het douchen zakte de pijn maar niet en had ik het gevoel dat ik zuurstof nodig had, maar ik had het totaal niet benauwd. Inge liep al bezorgd achter mij aan en voelde dat dit niet goed ging, ik zei haar “rustig maar” maak je niet druk, dit zakt zo wel.  Inge op mijn hoofd tussen de benen laten drukken maar als ik omhoog kwam bleef het gevoel houden dat ik te weinig zuurstof kreeg.

Toch, de inmiddels heftiger geworden pijn trok niet meer weg, ik begon mij nu voor het eerst echt zorgen te maken, ik had wel niet die veel beschreven typerende druk op de borst en uitstraling naar de linker arm, dit is mijn Klippel arm en daar heb ik altijd pijn aan dus dit is voor mij een zeer slechte referentie, maar ik voelde inmiddels aan dat deze pijn niet normaal kon zijn. Ik vroeg Inge eerst Jeroen (overbuurvriend) te bellen en ook direct de huisartsenpost. Jeroen was er in No Time en zag net als Inge vrijwel meteen dat het foute boel was, hij legde mij op de keukenvloer in de stabiele zijligging en voelde mijn pols, hij keek erg bezorgd en toen ik wilde gaan zitten was het helder.

Bel nu 112 meldden we Inge, zij hing meteen de huisartsenpost op en belde naar het noodnummer.  Ik ben op de vloer tegen de bar blijven zitten omdat ik me in die houding het prettigst voelde en toen was het wachten op de ambulance/(motor)arts. We hadden met zijn drieën een angstig gevoel van wat komen ging, maar er was bij geen van ons paniek.
Jeroen had Diana gebeld en gevraagd de ambulance/(motor)arts op te vangen en de buurvrienden op de hoogte te brengen.

De motorarts kwam binnen en wilde mij op de bank hebben waar ik op mijn rug moest gaan liggen en hij begon rustig pratend wat dingen te meten, hartslag, bloeddruk en de zuurstof opname en deze was 100% dat klonk goed dacht ik nog. Toen kreeg ik de plakkers voor een ECG op en toen bleek het foute boel…………….

“Meneer van Gellekom ik heb een niet zo’n mooie mededeling, maar dat weet u waarschijnlijk al, u maakt momenteel een infarct door…………”

Ik bleef kalm en beruste mij snel in de situatie, de pijn werd niet nog erger en er werd aan gewerkt. Ik kreeg direct een infuus en zuurstof slangetjes in mijn neus, ik moest een stuk of zes pillen slikken en kreeg een spray onder mijn tong. De arts sloeg tussen deze handelingen door aan het bellen en Jeroen ging direct ruimte maken voor de Ambulance mensen. Ik zag terwijl ik languit op de bank lag de voortafel in twee delen gaan en de macaroniborden bijna op de grond vallen maar het ging goed. Jeroen liep heen en weer en ging ook de ambulance opvangen. Ik wilde nog zeggen dat het handiger was de kantoor ingang te gebruiken gezien hier de trap recht was en niet in een bocht liep, maar werd geen notie van genomen. Inge probeerde bij mij te gaan zitten maar in de actie van alle handelingen was dit niet echt mogelijk. Uiteindelijk stond ze als infuus statief naast mij.

De mensen van de ambulance kwamen boven en namen snel de status door en ruilden apparatuur om. Ze vroegen of ik lopend naar de ambulance kon, ik liep met de ambulance dames de trap af die de apparatuur vasthielden, in de hal was geen licht en ik meldde nog dat dit vanzelf aan zou gaan. Jeroen stond buiten en zou achter de Ambulance aan naar Utrecht komen. Inge weet ik nog liep op haar sokken en ik zei haar schoenen mee te nemen, die had ze bij zich zei ze nog wat kribbig (toontje waar maak je, je in godsnaam druk om) richting de ambulance waar ik inmiddels ingeladen werd. Ik heb alleen Jeroen en Inge gezien, de ander buren die er inmiddels ook waren heb ik niet meegekregen. Inge kon niet achterin en moest naast de chauffeur voorin mee. Ze kon mij wel zien liggen, maar we konden geen contact met elkaar hebben. Wat voor met name Inge erg onplezierig was bleek later, maar de chauffeur stelde haar met uitleg wat gerust tijdens de rit van 160 km per uur naar het UMC. Ik wist wat ik voelde en heb voortdurend het gevoel gehad dat het goed zou komen. Inge was bang dat ik aan de peddels moest als het erger zou worden en keek ook steeds om wat ik niet kon zien.

GAS…… de Soesterweg op, wat een “vergeef mij” klote weg als je achter in een ambulance ligt, ik sloeg alle kanten op en beukte verschillende keren tegen de achterdeur aan met mijn voeteneind. De draai de BW laan op was een verademing, de sirene ging aan en ik hoorde de toeren van de auto oplopen. Toen werden alle procedures doorgenomen met een assistent en met mij, ik had nog steeds die enorme pijn in mijn nek en schouderen en had nog steeds het gevoel dat ik zuurstof nodig had, maar ik had het echt niet benauwd? Ze schroefde de waarde van 12 naar 15 en ik vroeg om de spray onder mijn tong, omdat ik ondanks ik nu lag toch het gevoel had dat het iets erger leek te worden. De spray lag in een tas waar ze niet bij kon komen, een inwendige,^%%#%%#, maar goed niets aan te doen. Later begreep ik dat dit in deze situatie geen nut gehad zou hebben.

Aangekomen in het UMC werd ik binnengebracht in een wachtruimte en kreeg ik verwarmde dekens, ik was nu ver door mijn energie heen, ik had namelijk mijn macaroni niet eens kunnen aanraken, ik kon niet meer kon stoppen met rillen en trillen. We moesten ca. drie minuten wachten voordat het opgeroepen dotterteam gereed was voor de operatie. De operatieassistenten  kwamen mij halen en ik werd de operatie ruimte binnengebracht. Hier werd ik overgeheveld naar de operatietafel, dit kon ik nog redelijk op eigen kracht doen.
Alles ging nu heel snel, er werden wat vragen gesteld en namen genoemd, de belangrijkste vraag die ik voortdurend kreeg tot aan mijn ontslag uit het ziekenhuis was,
“rookt U”………nee..nooit dus!
Ik had een Italiaanse arts die met mij aan het werk ging, het gaf het naar omstandigheden wel wat leuks. Toen hij mij dit met een Italiaanse tongval van een pizza bakker vertelde maakte ik nog een opmerking over mijn mislukte Italiaanse macaroni maaltijd.
Er werd een infuus aangelegd, er werden over mijn hele borstkast sensoren geplakt, ik kreeg een venijnige verdoving prik in mijn pols, ook werd mijn lies vrijgemaakt voor als het naar later bleek hier naar binnengegaan moest worden, mocht het via de polsslagader niet lukken. Via de pols is voor de arts lastiger maar voor de patiënt betekent het dat je sneller mobiel bent. Ik begreep even dat er via de lies een pacemaker geplaatst zou kunnen worden, later hoorde ik van Inge dat ze dit vroegen doordat zij mijn slijptol litteken op mijn borst aanzagen voor een eventueel eerdere hart operatie litteken en hier naar vroegen, maar Inge gaf dus antwoord.
Inge gaf me een zoen en moest naar de wachtruimte, hier begon voor haar en de anderen het vreselijke wachten, Jeroen maar naar later bleek ook Pa & Ma Stuij en Brian waren al snel bij Inge.

Nu werd via een mond kapje de zuurstof opgevoerd naar twintig. Er werd gevraagd of ik wilde meekijken en of ik dacht dat ik rustig kon blijven, beiden moest wel lukken meldde ik . Dus ik lag naar de monitors links boven mij te kijken, er werd een soort naar ik vermoed loodschort op mij gelegd en er werd een volgens mij beschermscherm tussen mij en de arts geplaatst. De arts vroeg mij of ik van het diepe in en uitademen over kon gaan naar een zo rustig mogelijke oppervlakkige ademhaling om daarmee te proberen mijn hardslag naar beneden te krijgen, dit lukt mij beide. Ik dacht de hardslag van 114 slagen naar 82 te zien gaan.
Zover ik nu weet werden door het infuus geen verdovende middelen naar binnen gebracht,  ik was volledig bij en maakte alles zeer bewust mee, er was geen enkel gevoel van paniek bij mij aanwezig. Ik wilde maar één ding, haal die vreselijke pijn uit mijn nek en schouders weg!
Er werd mij gemeld dat ik hoofdpijn kon krijgen en misselijk kon worden van de medicatie, contrastvloeistof en de handelingen.
De arts ging naar binnen, ik zag op een voor mij uit een grijze vlakken uitziende monitor plotseling een zwart buisje verschijnen (deze blijft tijdens de operatie in de slagader zitten, hierdoor gaan alle werktuigjes naar binnen) een seconden later zag ik mijn hele hart in bloedvaten oplichten. De arts maakte een mummelende oempsje en ik zag op een scherm ernaast een bevroren beeld van het korte moment dat de contrast vloeistof in de bloedvaten mijn hart oplichten. Ik dacht een deel van mijn hart niet te zien, later konden we met Inge en de anderen zien dat, dat het deel was waar het infarct gaande was. het was nu heel duidelijk waar de doorbloeding gewoonweg stopte. Hoofdpijn en misselijkheid bleven geheel uit, dat was erg prettig.
De arts ging snel door en haalde het propje weg, ik weet nu op het moment van schrijven nog niet of dit weggepakt of afgezogen werd? Vrijwel meteen daalde de pijn in mijn nek en schouders. De arts vroeg mij meteen of het lukte de rust vast te houden, dit vond ik nu moeilijk omdat de natuurlijke reactie is te ontspannen nu de pijn begon af te glijden. Toch kreeg ik het snel voor elkaar de controle terug te krijgen en de arts ging weer naar binnen nu met een ballonnetje, dit staat bekend als het dotteren, dit ging vlot.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Dotteren
Toen de arts dit opblies om de vernauwing op te drukken voelde ik voor het eerst dat wat vaak als typisch beschreven wordt bij een (beginnende)hartinfarct, Angina pectoris genaamd. Ik was hier door de arts voor gewaarschuwd! 
Ik kon rustig blijven en de arts ging direct door, ik hoorde hem overleggen of hij 8 of 13 zou nemen, dit is hoogst waarschijnlijk de lengte in mm van de stent die naar binnen ging, dit ging erg snel en ik voelde wederom de betonzuil weer even terug komen toen de stent geplaatst werd en in de vaatwand gedrukt werd.

Ik kon rustig blijven en de arts ging direct door, ik hoorde hem overleggen of hij 8 of 13 zou nemen, dit is hoogst waarschijnlijk de lengte in mm van de stent die naar binnen ging, dit ging erg snel en ik voelde wederom de betonzuil weer even terug komen toen de stent geplaatst werd en in de vaatwand gedrukt werd.
http://www.youtube.com/watch?v=8e6UdkumURM
De arts meldde dat ik nog wat pijn zou voelen bij het terugtrekken door de slagader van het buisje, dit was inderdaad een beroerd gevoel, je voelt een soort vacuüm in je ader bij het teruglijden vanaf het hart over je borst door je bovenarm naar je pols.
De arts meldde dat ik nog opgeroepen word voor een meting aan de linkerkant hier heeft hij nog een vernauwing ontdekt van 40 a 50%, dit zou met ca. 4 weken gebeuren. Dit betekent nogmaals dezelfde procedure maar nu zonder een infarct ga ik vanuit.

Ik gaf de arts de hand en dankte hem hartelijk, hij meldde mij met een knik het goed gedaan te hebben en weg was ie.

Later hoorde ik dat de gemiddelde tijd van een dottering en stent plaatsing tijdens een infarct op 45 minuten staat en dat deze vanaf de verdoving slechts 18 minuten had geduurd met name doordat alle handelingen vlot achter elkaar gedaan konden worden. Dit ligt dichter bij de tijd die word ingenomen bij een dotter behandeling en stent plaatsing zonder dat de patiënt een hartinfarct doormaakt, maar is dan ook nog zeer vlot.
Onmiddellijk meldde ik aan de dames die rond mij liepen, die overigens zeer gemeend betrokken en begaan waren, dat Inge en Jeroen gehaald moesten worden en daar waren toen ook Pa & Ma Stuij en Brian bij. Inmiddels was er ook onderling contact geweest met Michel, Hodan, Diana en vele anderen, die al aangaven klaar te staan voor ons. Dit doet bijzonder goed, ik voelde mij vrijwel meteen weer helemaal de oude en kracht terug komen. Het enige wat bleef was met vlagen het enorme trillen over mijn hele lichaam van de spanning en ook het nog verdere opgelopen energie tekorten in mijn lijf. Dit kon ik volgens de operatieassistenten nu laten gebeuren.
Eén van de operatieassistenten liet mij in een zeefje de flintertjes zien die verwijderd waren uit de kransslagader, ik vergelijk het met hele kleine flintertjes van glazig geworden mayonaise die je wel eens aan de buitenkant van de potrand vind!

Samen keken we naar de video beelden van de operatie, nu waren alle handelingen met uitleg heel duidelijk te zien en te volgen.

Op de vercouverkamer aan de hartmonitor, maar zonder verder infuus of wat dan ook verder bijkomen en wachten op de ambulance om naar het Meander ziekenhuis in Amersfoort vervoert te worden, locatie de Lichtenberg. Ik had eten nodig en mijn held Jeroen had bananen bij zich gestoken en deze heb ik naar binnen gewerkt en ik moest enorm plassen.
Ik was al snel aan de klets en de eerste gein werd alweer gemaakt, Brian dacht de fles voor het plassen aan te vullen met een dienblad om op te poepen. Ja ik was weer op aarde!
Jeroen en Ingeborg zaten er goed doorheen Brian zou Inge met Ma thuisbrengen en Jeroen ging op eigen kracht naar huis. Pa moest in Utrecht thuis zijn om het één en ander te regelen. Wachten op de ambulance voor het  retourtje zou te lang gaan duren en ik voelde mij eigenlijk alweer als vanouds, zei hij met grote mond. Elkaar dag gekust en met mixed feelings afscheid genomen.

Ca. 23:45 uur

Er werden buisjes bloed bij mij afgenomen. verder was het wachten…………..

Ca. 01:00 uur

De ambulance medewerkers kwamen mij ophalen, er werd overgedragen en ik wilde perse de door de operatieassistente gegeven injectienaald vast houden, deze was erg belangrijk zei ze mij toen ze die in mijn hand duwde.
Deze was namelijk nodig om de op de polsslagader aangebrachte luchttourniquet volgens een vaste procedure leeg te laten lopen zodat hier weer bloed door kon stromen. Dit ging in stapjes tot in de maandag ochtend.

Ik werd de hartbewaking in Amersfoort binnengereden en hier nam broeder Marcel de zorg over. Geweldige kerel die al meteen veel uitleg gaf en meteen voor vier boterhammen ging zorgen. Hij vertelde al dat de plek van mijn infarct minder belangrijk was voor de pompfunctie van het hart en dat snelheid waarmee alles gebeurt was erg voordelig kon zijn in het genezing proces. Maar dat deze plek wel belangrijk was voor het hartritme en dat het regelmatig voorkwam dat in het eerste uur zich hartritme storingen konden aandienen, echter was deze periode al voorbij. Ik was blij dat dit pas nu medegedeeld werd, geeft onnodig onrust terwijl je er toch geen controle op gehad had.
Bloeddruk werd gemeten en deze was wederom prima, ook hartslag zat prima rond de 63. Ik ben enkel aan de hartmonitor gegaan en werd ook hier niet aan een infuus gelegd.
Het was een rare nacht met veel overdenkingen en licht slapen, Marcel moest ook met een vaste regelmaat het tourniquet leeg laten lopen. Ik lag tegenover de kamer waar Ma van Gellekom in 1999 gelegen had, dat was vreemd en zet je wel ff tot nadenken. Deze afdeling is niet echt prettig, er lagen veel leeftijden maar de meesten waren er erger aan toe (vond ik) in de tijd dat ik er lag toch ook vervelende dingen gezien.

Maandag ochtend 27-09-2010

07:30 uur werd ik voorzichtig wakker gemaakt en kreeg ik te eten, wat er wederom goed inging.
Via de bestaande kraan (infuus aansluiting) in mijn elleboog holte werden diverse buisjes bloed afgenomen.
Verpleegster Wilma had de dienst van Marcel overgenomen en ook zij heeft mij nog van alles uitgelegd over de te volgen procedures en stappenplan om weer mobiel te worden.
Ik zou dan in stappen van 8 dagen weer naar huis kunnen als het herstel naar verwachting zou lopen. Ik keek op de klok en wist dat Inge nu met Ma en niet met mij naar haar arts ging voor de uitslagen van haar operatie i.v.m. bij haar nu bekende ziekte Endometriose deze blijkt in een zware vorm bij haar aanwezig te zijn.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Endometriose
Zij vertelde dit om ca. 12:00 uur toen ze met Ma langs kwam.

Verder was het afwachten wat er gebeuren ging, ik heb mijn arts verteld dat ik mij naar omstandigheden bijzonder goed voelde en dat ik wel naar huis kon, met een knipoog. Dit was niet zo’n goed plan vond zij (drs. E.A. de Vrey) maar als het echt goed zou gaan was het woensdag eventueel mogelijk maar daar moest ik niet vanuit gaan. Dit lag met name ook in de afname van de schade enzymen en andere waardes in mijn bloed.
Elke 4 uur werd er ongeveer bloed afgenomen en gecheckt en van Wilma begreep ik inmiddels dat de enzym waarden snel daalden en dat mijn suiker op 4 zit (mag op een waarde tussen de 4 en 6 zitten) en mijn cholesterol op 4 (mag op een waarde tussen de 4 en 7 zitten) De volgende dag was dit 5 en daarna weer 4. Ook bleef mijn bloeddruk soms zelfs wat aan de lage kant maar dit kwam door de Beta blokkers die ik inmiddels moest slikken, deze brengen bloeddruk en daarmee ook de hartslag omlaag. Verder waren er geen tekorten gevonden in mijn bloed. Het enige waar ik last van had was een paar dooie billen en mijn rug, daar voelde ik die ca. 1300 KG aan grindtegels nog in zitten.
Eind van de middag kwam Hodan langs die mij nog herinnerde van haar waarschuwing van zondag middag. Inge en Ma en nu ook Pa waren er en we hebben over van alles gehad het voornaamste was dat op de Soesterweg iedereen klaarstond voor ons en dat ik mij nergens druk om hoefde te maken. Pa was al begonnen stenen te leggen voor de betonvloer en Jeroen en  Inge waren al van alles aan het regelen voor de huisvesting van de nieuwe huurder in het gastenverblijf op S325. Michel nam al zakelijk werk over.
In de avond kwamen Henk en Cecilia Pa & Ma en Inge langs, waar het voornamelijk ging over de oorzaak, erfelijkheid? Maar met een groot verschil met de andere ooms en tantes, ik heb geen hoge cholesterol waarde, een redelijke conditie, nooit gerookt en mocht het voor dit al belangrijk zijn, drink zeer matig? Blijft tot op de dag van vandaag dus een puzzelstukje. Stress die wij vanaf  2000 in bijzonder hoge mate hebben kan wel meetellen maar dan meer in hoe je leefpatroon er door wordt, van stress op zich slibt naar mijn mening en die van mensen die het kunnen weten niet een ader door dicht.

Marcel was er weer, wat gekletst en de nacht goed doorgekomen en geslapen, Pa en Ma Stuij bleven bij ons thuis slapen zodat Inge niet alleen was, dit gaf mij ook weer extra rust.

Klabammm, stromende kraan, lichten aan en een taai klinkende  stem vroeg mij “wat wild U eten!”
Ik dacht dat ik alsnog aan de geëlektrificeerdepaddels moest, leek wel of de KGB in mijn kamer stond. Damned, trut, dacht ik nog. Toen ik weer zuurstof had, heb ik voorzichtig een paar sneetjes brood gevraagd met een bakkie thee. Wilma was er met mijn medicatie en ik heb mij even kunnen opfrissen, de enzymen in mijn bloed waren wederom gedaald. Ze maakte opnieuw een ECG en hierop was duidelijk het infarct te zien, ze heeft mij hier alles over uitgelegd, dit blijft tot aan mijn dood zichtbaar ik moet dit dan ook eigenlijk altijd bij mij hebben anders denken ze dat ik wederom een infarct op die plek doormaken hoewel de uitslag in de curve dan anders is. Op de ECG is niet de grootte van de schade te zien overigens!
Ik mocht al naar dag 6 van het stappenplan en kreeg dus een radio zender om mij te verbinden met de hartbewaking, om een uur of 12 belde ik van buiten het ziekenhuis Inge op dat alles super goed ging en dat ik “nu wel” voorzichtig mocht lopen. Ik werd gehaald want ik was wat te lang van de bewaking af.  De CO assistent kwam langs en meldde dat hij alleen maar goede verhalen hoorde maar dat hij niet de beslissing nam om morgen al naar huis te laten gaan. Ik mocht al wel naar zaal, maar lieve Wilma kon nog een nachtje regelen in mijn huidige kamer op de hartbewaking. Ook nog andere artsen gesproken die vragen stelde en waarmee ik wat betreft de oorzaak niet verder kwam
Op het spreekuur waren Annemiek, Pa en Ma Stuij en Inge er en hebben we de inrichting van het gastenverblijf  besproken, Brian zou helpen bij Ikea bij het inladen.
Veel gelopen en TV gekeken en gewacht op meer uitslagen en volgende bezoek.
Wilma had alles in orde gemaakt en dus ook de fysiotherapeut die normaal op dag 6, even een wandelingetje met je gaat maken. Ik was even met Valerie aan het bellen toen deze man aan mijn bed stond met een blik van eeeeeee ja, ik moest met u al een wandelingetje gaan maken ? Heen en weer bladerend in zijn papieren vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw of ik echt pas zondag avond een dottering tijdens een hartinfarct had meegemaakt? Yep dat klopt maar ik voel mij erg goed! Okey, gaan we lopen, mijn hartslag mat op dat moment op 89 slagen en we gingen het ziekenhuis in en al kletsend de trap op naar 3 hoog en dan met een omweg weer terug naar de hartbewaking. Hoewel ik echt wel het tripje voelde was mijn hartslag maar 2 slagen gestegen. Okey, das goed ik geef het door aan uw arts. Wilma heeft nog mijn bloeddruk gemeten en die was op dat moment 79-117 van een jonge god meld ik nog, geen reactie van Wilma maar een (uit)lachje.
Ik schat 18:30 uur Jan Houtveen stak zijn hoofd om de hoek en die geloofde nu pas echt dat ik dit had doorgemaakt, hij was ook veel in deze kamer en ruimten geweest door hartproblemen binnen zijn gezin. 41 niet roken en dan hier liggen is voor hem ook een puzzeltje, was goed ff met hem te kletsen. Brian kwam binnen, die kwam van Ikea waar hij net Inge en Pa en Ma geholpen had met inladen van meubilair. En daar stond neef BAS, nieuwsgierig naar mijn toestand en (erfelijk) verhaal was het super om hem weer eens de hand te schudden. Inge en Pa kwamen binnen, Ma bleef even voor de drukte in de hal wachten. Was gezellig en ik kon melden dat ik in principe morgen al naar huis zou mogen.
Deze avond kwam wel wat woede bij mij binnen over waarom ik hier lag en waarom het nu bovenop alles wat we al samen hebben doorgemaakt moest komen. Tijdens de operatie had ik mij al geheel bij de situatie neergelegd dat ik tot aan mijn dood hartpatiënt zou blijven dat verdriet had ik al gehad. Nu kreeg ik mijn portie kwaadheid maar ook daar had ik al snel een deal mee gesloten.

Woensdag ochtend 29-09-2010
Heerlijk geslapen en gisteravond gezellig met het personeel gekletst, en op het monitor eiland uitleg gekregen over wat je hier allemaal ziet, erg interessant! Ik heb altijd gezegd dat ik als ik alles opnieuw mocht beleven ik iets in het onderwijs had willen doen met kinderen tot een jaar of 10. Maar nu dit alles meemakend heb ik erg veel waardering en interesse gekregen in de gezondheidszorg, mooi respectvol werk! Wilma was een Linda geworden en deze ging nu afspraken regelen voor o.a. een echo deze heb ik 21-10-2010 en medicijnlijsten verzorgen en bestellen bij de apotheek. Alles leek erop dat ik naar huis zou mogen.
Rond een uur of 12 kwam drs. E.A. de Vrey mijn arts mijn vertrek kort en bondig doornemen en mij nogmaals op het hart gedrukt het thuis wel rustig aan te doen en mijn hart zeker de aankomende 4 weken niet te tarten en rustig te houden.
Om 14:00 uur kwamen Inge en Pa Stuij mij ophalen. Erg vreemd om weer de Soesterweg op te draaien ca. 67 uur nadat ik hier in een ambulance van weg reed.
Om 15:00 uur zat ik thuis op de bank met een bakkie thee in mijn hand en Pearl, Yello en Michel, Jeroen en Ma waren er ook en ook vele kaarten en bloemstukken.
Aan de vermoeidheid en de medicatie merk ik nog dat er iets niet goed is (geweest) in mijn lichaam.
Op het moment van schrijven is het nog een erg surrealistisch  gebeuren voor mij.
Alsof dit niet gebeurt zou zijn alsof ik het niet zelf meegemaakt zou hebben.
Dit hebben anderen ook merk ik als ik alweer op straat loop en alweer een beetje aan het werk ben.

De status is nu als volgt;
Ik slik nu in de morgen:
Acetylsal car pch 80mg disp              Bloedplaatjes aanmaak remmer,
dit slik ik de rest van mijn leven.
Clopidogrel hcs 75mg tb fo                 Bloedplaatjes aanmaak remmer,
maar dan speciaal voor de stent.
dit slik ca. 1 jaar
Metroprol suc pch ret 50mg T          Beta blokker verlaagt bloeddruk en
daarmee het hartritme.
Dit slik ik totdat de arts het genoeg vind.
In de avond slik ik:
Simvastine pch 40mg T                      Cholesterol verlager, preventief,
dit slik in principe tot aan mijn dood.

21-10-2010
Wordt mijn hart gescand en dan wordt helder wat nu de daadwerkelijke schade is geworden aan mijn hartspier.
De tijdsduur van een infarct van toch ca. 2 uur in combi van de locatie van de verstopping en de gezondheid van het hart zal dit bepalen.
De tijdsduur is redelijk lang omdat het gaat om een behandeling in het golden hour zoals ze dat noemen niet gelukt is. Maar de snelheid van mijn herstel in het ziekenhuis en de snel dalende enzymwaarden geeft weer hoop op een kleine schade!

04-10-2010
Ik voel mij goed en sterk, maar merk wel dat ik sneller moe ben, ik merk dan dat het bloed uit mijn gezicht trekt. Lichte lichamelijke arbeid vind ik heerlijk als ik maar kan stoppen als ik het wil. Dingen als een computergame, financiële of klanten discussies jagen mijn hartslag nu wel wat op. Ik voel dit meteen aan mijn halsslagaders.
Mijn Klippel arm is nu met name door de enorme bloedverdunning gevaarlijker geworden bij stoten er zal naar alle waarschijnlijkheid een grotere en langduriger bloedzak ontstaan.
Over de pijn kan ik nu niet veel zeggen, dit lijkt onveranderd maar ik heb er nog niet veel mee gedaan.

?-10-2010
Ergens in deze maand krijg ik nog een oproep om de vernauwing die er nog in de linkerkamer zit te meten. Ze gaan dan wederom naar binnen op dezelfde wijze als nu ook gebeurt is. Echter als de meting negatief is(goed is) wordt er nu niet gedotterd of een stent geplaatst.

Ja ja!