Verstoppertje,

Verstoppertje,
De zon scheen, een heerlijke herfstbladeren geur hing in de lucht en de merels rommelden ritselend in de bergen bladeren naar herfstvoer. Kinderen liepen zingend in een rijtje achter elkaar, alle zeven waren ze blij, ze gingen knikkeren op het plein voor de kerk. Een fietser maakte een vertraagde indruk zo lauw fietste hij al fluitend naar waar hij heen moest. Er werd een raam gelapt en zingend werden de zeepsporen die zo duidelijk in het lage zonnetje te zien waren weggepoetst met een stuk wc papier. Alles leek al goed deze morgen maar één ding was niet te vinden dankzij het onbestaan, wel aanwezig het moest enkel nog uitgesproken worden om de morgen perfect te maken!

De dokter vond het niet en ik vind het super!
Het herstel zet zich onverminderd voort en ik voel me weer helemaal de jonge.
Voor de mensen die nieuwsgierig zijn naar veranderingen voor en na het infarct, achteraf waren er wel dingen die misschien een teken hadden kunnen zijn.
Ik ben er achter gekomen dat ik tijdens het slapen nu wat minder zweet, ik dacht tot dan toe dat dit te maken had met stress en onrust, maar nu mijn hart minder hard hoeft te werken draag ik mijn slaapshirt b.v. een week en niet één nachtje, ik zweette, ongemerkt dus meer dan ik dacht.
Ik ben nu in de morgen weer meteen helemaal wakker, ook al heb ik minder uren geslapen. Ik sta weer in 10 minuten helemaal klaar voor de dag. Dat was tot een half jaar voor het infarct ook heel gewoon, het was er dus langzaam uitgegroeid en nu weer helemaal terug.
Ook heb ik nu in de avond weer energie om later op de avond nog even door te gaan met fysieke arbeid, dit was er ook helemaal uitgegroeid maar weet ik aan andere omstandigheden.
Maar tijdens fysiek arbeid of b.v. fietsen merk ik nu geen verschil in vermoeidheid voor of nu na het infarct.

Maandag 15  november,
Fietsproef, tijdens de fietsproef moet je, je hart tot het maximale belasten en dat vond ik eerst toch best eng, ik voel mij super maar ja, er zit een beschadiging op het hart en wat doet dat als je helemaal tot aan het gaatje moet. Ik had al te horen gekregen dat tijdens de hartdruk meting in Utrecht de laatste keer niets bijzonders gemeten was en dat, dat tijdens de fietsproef niet veel anders zou kunnen zijn. Bij mij bleef dus meer een (lichte) angst op een ritmestoornis in mijn gedachten spoken. De plek van het infarct (rechtsonder) zou meer risico op ritme stoornissen kunnen geven.
Op de fiets, je moet je een kleine ruimte voorstellen waar een lange tafel staat met drie dames erachter en met allemaal meetapparatuur. Je zit samen met nog iemand die je niet ziet omdat er een gordijn tussen zit tegenover deze dames op een fiets uit de tijd dat de bouwers nog getwijfeld hebben tussen een frame van beton of staal.
Je krijgt een heel rataplan van sensors op je lichaam geplakt en ook een bloeddruk meter om je arm en dan fietsen!

Je begint te trappen en je moet het toerental houden op 70 omwentelingen per minuut, telkens word de bloeddruk gemeten en wordt de belasting weer een stapje zwaarder gemaakt , maar je moet de toeren vasthouden.  Ik voelde mij goed maar na 20 minuten was de belasting behoorlijk zwaar en begon ik het te voelen in mijn bovenbenen, maar niets op mijn borst, hier wordt ook telkens naar gevraagd.  Mijn fiets schoot af en toe van de belasting af, waardoor je plots doortrapte en je knieschijven naar buiten voelt schieten, belachelijke ouwe troep dus!

De oudere man naast mij moest een paar keer stoppen en op adem komen, hij werd een paar keer niet lekker, zielig om te horen.

Na ca. 25 minuten zat ik op de zwaarste belasting en moest ik stoppen omdat ik gewoonweg geen energie in mijn bovenbenen meer had, het was ook niet meer nodig omdat ik maximaal mijn hart belast had volgens de dames. Aan mijn eigen gevoel en wat ik kon merken aan de dames was dit wel ok en was ik weer een stapje verder, de door mij gevreesde ritmestoornissen bleven uit!

Woensdag 17 november,
Eerst een ECG maken, we waren ruim op tijd en ik werd direct geholpen, sensors op je lichaam en meten maar. Daarna brutaal bij de balie gevraagd of ik een kopie kon krijgen van de ECG, deze verwees mij naar een kopie kamer een verdieping hoger, hier heb ik dus een paar kopieën gemaakt, ik had het al een paar keer gevraagd aan de zusters maar die zijn niet zo happig om wat mee te geven.

Naar de wachtkamer voor drs. E.A. de Vrey en andere cardiologen, het was er warm en druk, Inge werd er niet lekker van en wat nerveus, ik had een goed gevoel en was gerust over alles. De wachtkamer was gevuld met minimaal 60 plussers, naast ons zat een jong meisje van schat ik een jaar of 16, zij zat er voor een ruisje op haar hart. Wat gekletst, moeder en dochter deden niet al te spastisch over het gebeuren.
Naar binnen, drs de Vrey zag er moe uit, ik vroeg hoe het met mij was en ze meldde goed!
Ze bekeek de fietsproef en de ECG en kon hierop nauwelijks meer vinden waar het infarct plaatsgevonden had, het leek dus toch minder geworden te zijn op de ECG. Eerder is mij gemeld dat een infarct van ca. twee uur altijd te zien zal blijven op een ECG en op mijn hart zou een litteken moeten zitten op dat deel wat geen zuurstof heeft gehad tijdens het infarct. Nog wat vragen gesteld over het vergeten van medicatie en of ik al met iets mocht stoppen maar het laatste kon ik vergeten, het eerste dus absoluut niet!
Maar nu het mooiste deel, toen ik vroeg of ik eindelijk mocht weten wat nu de schade op mijn hart is geworden moest ze twee keer goed kijken op haar scherm, tussendoor keek ze mij en Inge aan, waarna ze met een glimlach melde dat er op de beelden maar ook na de metingen niets maar dan ook niets meer van het hartinfarct terug te vinden is op mijn hart!!!!

Je hoopt er stiekem op, al hebben velen gezegd dat het niet mogelijk is, smorgens zei ik het nog als grapje tegen Inge, “het zou te gek zou zijn als het niet meer zichtbaar zou zijn” en dit gebeurd mij nu echt.
Opgelucht en met een heerlijk sterk gevoel naar huis!

Verder:
Na de revalidatie, (ik mag zelf gaan revalideren, ik heb hiervoor een brief van mijn arts gehad zodat dit vergoed wordt ook al doe ik dit niet in het ziekenhuis zelf) moet ik mij melden voor een fietsproef en weer bloed afgeven voor cholesterol controle. tot die tijd houd ik mijn volledige medicatie. Ondanks dat alles meer dan voorspoedig verloopt,  moet ik mij realiseren dat ik een verhoogde kans heb op herhaling als ik mijn gezondheid en medicatie niet in de gaten houd.

Voor het geval dat!:
Heb ik Isordil het bekende pilletje onder de tong, deze moet ik onder mijn tong leggen als ik weer problemen voel aankomen.
Gaan liggen pil onder de tong en tot rust laten komen, als het dan nog aanhoud nog één nemen en 112 bellen.

 Gepubliceerd: 21-11-2010