Vergissing,

Vergissing,
Het groeide al 120 jaar en bereikte al een hoogte van ruim 20 meter, toen er gezaagd werd aan een dikke tak waaraan een zich in herfst kleuren veranderende bladerdek bevond.  Heel rustig ging de zaag op en neer, de zagende persoon had zich goed vastgezet aan de tak, twee lijnen naar rechts en ook nog een zadeltje had hij op de tak vastgemaakt.
De zaag ging langzaam op en neer, de zagende persoon was rustig, genoot van het mooie herfstweer en was zich bewust van de zingende vogels.
De zaag ging rustig op en neer, nu eens met de linker en dan eens met de rechter arm, met de andere hield hij de tak ook nog is goed vast.
De zaag ging rustig op en neer, en bereikte het hart van de tak deze begon nu iets te kraken, de zaag liep niet vast, das mooi dacht de zagende man.
De zaag ging rustig op en neer, maar nu begon de tak waarop de zagende man zat iets te bewegen, zal er wel bij horen “dacht hij”
De zaag ging rustig op en neer, een raar zwevend en benauwend gevoel overmande de nu met zagen gestopte man.
Met een klap op aarde werd hij terug in de werkelijkheid geworpen.
Was hij nu echt op de verkeerde kant van de tak gaan zitten…

Onderstaand is een vervolg op het verhaal verstopt waar ik het gekregen hartinfarct beschrijf.

Grindtegels,
Het herstel gaat bijzonder goed en snel, eind week twee na het infarct was ik al volop aan het werk. Autorijden mocht nog niet en werk op trappen en steigers heb ik niet gedaan, enkel werk waar ik mee kon stoppen als ik mij te moe ging voelen. Echter het storten van een betonvloer op de werkplaats en een stukje kantoor ging goed, ook het opruimen van de werkplaats met hulp van Brian en Annemiek en Valerie ging prima en dat waren al zware en lange dagen.

Woensdag 13 oktober,
Naar de hartrevalidatie, Annemarie Jansen, daar moest ik naar vragen. Ik had mij al volledig in mijn topcat outfit gehesen, gympies, zweetbandje om mijn kop en een lekkere string die  bij het fietsen niet in de weg zou zitten. Neemt u plaats meneer van Gellekom hoe is het met u, “goed” melde ik met een kom maar op met die fietsproef houding. U loopt al wat, u bent al volledig uit bed, verder geen klachten? Ik dacht ik word gek, ik had al gefietst en ben al weer behoorlijk aan het werk, ik durfde het niet te zeggen en Inge keek ik al helemaal niet aan, staren naar het versleten marmoleum vloer bleef over. Zij was een pittige tante die een vragenlijst doornaam en daarbij kennis overdroeg die ik liever niet hoorde. Na de vragenlijst doorgenomen te hebben vertelde ze mij dat ik wel wat mocht gaan lopen? ik moest het niet overdrijven, gewoon rustig een paar 100 meter, niet te ver van huis, niet direct 3 km en dat ik ’s middags mijn rust moest nemen, even op bed. Ik dacht dat ik nog gekker werd, ik had al beton gestort, in de middag een tukje? het moest niet gekker worden, waartussen kom ik terecht? Toen ik dus in met mijn Rambo look het ziekenhuis verliet zonder maar één zweetparel los gelaten te hebben zag ik allemaal beelden van bejaarde mensen waartussen ik met de benen wijd op de grond zittend een bal op en neer moest gaan rollen en waarmee ik in een rondje staand mijn knieën omstebeurt drie keer moest optrekken en dan op het ritme van de handenklap van de juf omstebeurt een stapje naar links en naar rechts mocht zetten.
Ik moest rustig aan doen, drukte ze op mijn hartattaque en even afwachten wat er uit de hart- drukmeting en echo zou komen, dan mocht ik bellen voor een afspraak wanneer ik mocht aantreden.
Never, daar heb ik dit infarct niet voor overleeft, dat ga ik dus niet doen, het moet wel een pittig klasje worden anders ben ik weg hier.
En geen enkele opmerking over mijn sportoutfit, wat dacht ze dat ik één of ander Soesterkwartierder was die al altijd in zijn Ausie stijl outfit rondliep, dat ik portier was of zo, tut hola!

Donderdag 21 oktober,
Er is vandaag een hartecho gemaakt in de lichtenberg, de radioloog mocht niets zeggen maar met wat doorvragen over wat we allemaal zagen op de monitor konden Inge en ik wel opmaken dat er niet een (groot) deel van het hart niet meewerkte. 17 november hoor ik van mijn arts de uitslag van dit onderzoek.

Vrijdag 29 oktober,
Ik moest vandaag naar het UMC voor een tweede behandeling, nu aan de linker kransslagader, hier had de arts tijdens de behandeling van het infarct ook een vernauwing ontdekt.
Bij vertrek kwam Jeroen een geluksbanaan brengen waarvan de gele familie mij na het infarct van een wisse hongersdood had gered.
Erg zenuwachtig was ik niet, ik ging er van uit dat het mee moest vallen omdat ik nu geen infarct door hoef te maken tijdens de meting en eventueel dotteren en plaatsen van een stent. Wel was ik wat bang voor de druk op mijn borst die ik waarschijnlijk weer zou krijgen als ze de tests uitvoerden en eventueel gingen dotteren en stent plaatsen. Ook wist ik niet helemaal zeker of ik weggemaakt zou worden, ik moest namelijk wel nuchter verschijnen.
Aangekomen in de UMC fabrieken naar de opname balie gegaan en vanaf daar wordt je helemaal begeleid tot aan de operatie, dat is goed geregeld. Een gesprekje met de verpleegkundige gehad over wat er komen ging en de hoop uitgesproken dat ik wederom via de pols geopereerd zou worden, zij kon dit niet beloven dit lag aan de arts.

Al heel snel moest ik mij klaarmaken voor de operatie, er was iemand niet komen opdagen, later lag ik met deze persoon in de Lichtenberg, deze hadden hem vergeten op tijd op te sturen naar Utrecht? Pil innemen om wat rustiger te worden en operatie schortje aan en dan naar beneden naar de operatiezaal, het was mij al duidelijk gemaakt dat ik alles live mee zou maken en dat ik niet weggemaakt zou worden.
Inge liep mee naar beneden en was zenuwachtig ik had dit nog prima onder controle maar wat onrust voelde ik nu toch wel opkomen, we kusten elkaar een tot zo en ik werd naar binnen gerold.

En daar stond de Italiaanse arts mij op te wachten en hij wist meteen wie hij voor zich had , die kwast die toen melde dat hij aan zijn Italiaanse macaroni wilde beginnen toen het infarct begon.  Ik dacht maar één ding, hij deed het toen door mijn pols en zal het nu ook wel gaan doen, dus geen geklooi met een liesprop en 4 dagen niet lopen.
Al kletsend met de arts werd ik overgeheveld naar het operatie bed en kwam nu “eindelijk” een klein stapje verder met de oorzaak van deze ellende, op de eerste plaats gaat hij uit van erfelijkheid en een tweede is dat nu mijn Cholesterol vastgesteld is op 5 maar dat is na het infarct! Hij vertelde mij dat deze waarde hoger (kan) gelegen hebben voor het infarct, je krijgt tijdens het infarct zoveel medicijnen dat de waardes niet echt representatief zijn voor de situatie voor het infarct. Deze kan wel met een waarde 1,  2 a 3 hoger gelegen hebben.
Dan nog is het nooit hoog geweest bij mij maar waarschijnlijk ook niet zo netjes als ik eerder dacht.

Een Chinese arts moest assisteren bij de operatie en zou deze hartoperatie ooit in het eigen land moeten kunnen uitvoeren, copieren dus grapte ik. Deze was bezig met het plaatsen van het operatie buisje in mijn polsslagader en liep te wat te klooien en kon mijn ader niet vinden het deed pijn en ik trok daardoor de met plakband vastgemaakte hand los van de operatietafel en was ook meteen bang dat als dit niet lukte ik toch via de lies geholpen zou worden. De Italiaanse arts ging zich ermee bemoeien en toen ging het al snel goed. De Chinees verplaatste het transparante scherm tussen mij en de artsen in en deze zat direct helemaal onder het bloed van zijn handen, dit werkte niet echt mee aan mijn rust.

Ze gingen naar binnen en gingen eerst de reeds geplaatste stent bekijken en ik hoorden woorden van “nice”, “excellent” en daarna rechtstreeks tegen mij dat het er prima uit zag.
Nu gingen ze naar de linker vernauwing. Ik kon overigens nu maar moeilijk meekijken op de schermen, deze waren nu meer gedraaid om de artsen met zijn tweeën een goed beeld te geven. Vond ik ook wel een goed plan natuurlijk, hoe nieuwsgierig ik ook was.

Er werd mij verteld dat ik mij wat vervelend kon gaan voelen en dat, dat erbij hoorde. Er werd via het infuus een contrast vloeistof toegediend en de arts was iets aan het doen in de linker kransslagader om de drukmeting te kunnen doen, toen ik nu toch echt de controle verloor over mijn rust. Mijn hartslag liep plots op naar ruim boven de 100 en ik kwam voor en achter mijn ademhaling te zitten. Een gevoel van paniek kwam nu toch echt wel opzetten en ik kreeg het niet meer onder controle, ik baalde van mezelf en had dit niet verwacht, er is toen een hartritme goedje ingespoten waarop ik weer snel wat rustiger werd en de artsen hun werk verder konden doen. Ook nu was het heel helder en klip en klaar dat de vernauwing “voorlopig” geen problemen kon opleveren.
Alle buisjes werden uit mijn lichaam gehaald en ik werd voordat ik het wist al de gang opgereden, hier lag de volgende al te wachten.

Naar Inge, die erg opgelucht was mij weer te zien. Ik werd klaargemaakt voor vertrek naar de Lichtenberg, Amersfoort en Inge was aan het bellen met Pa en Ma en alle vrienden om ze op de hoogte te brengen. Toen ze daar mee bezig was had ik mij al aangekleed op het reeds gearriveerde ambulance bed gehesen en lag klaar voor vertrek naar mijn hometown. De zusters vertelde mij, nu er verder niet echt veranderingen op mijn hart hebben plaatsgevonden dat ik wellicht wel eens die avond nog naar huis mocht. Inge ging naar huis en ik naar de Lichtenberg, daar aangekomen werd ik op zaal gelegd en belde Inge dat ik in Amersfoort lag. Hier werd wederom bloed afgenomen en bloeddruk gemeten en getemperatuurd, de laatste twee waren alweer prima. Dan wachten op de zaal arts en hopen dat ik naar huis mocht. Elk uur werd er lucht uit het tourniquet gehaald op de polsslagader en dit ging goed, dus om een uur of half vijf was ik daar ook vanaf en had ik enkel nog maar een infuusnaald op mijn rechterarm.

Ondertussen was er een oudere man dhr. van der Wiel van 78 op zaal gelegd en hier kon ik even mee praten, hij was moe en praatte erg moeizaam. Hij had bloedingen in de hersenen en in zijn leven al meerde infarcten en stent plaatsingen meegemaakt. Ik dook in de door Inge cadeau gedane Suske en Wiske en probeerde mij wat te vermaken door ook even op de hartbewaking te zoeken naar de mensen die er daar waren van het eerste uur, Marcel en Wilma maar helaas, allemaal onbekende gezichten. Ik begon honger te krijgen, ik moest nuchter verschijnen dus had de hele dag nog niets gegeten en begon trek te krijgen in een ziekenhuis hap. John 60 jaar (zo noem ik hem nu even werd binnengebracht) werd op zaal gebracht hij kwam ook uit Utrecht en was dus naar wat later bleek de persoon die voor mij geopereerd had moeten worden. Hij had 2 weken later als ik een infarct doorgemaakt en dit ook redelijk doorgekomen, maar had wel 14 dagen op de hartbewaking gelegen, John had last van ritme stoornissen door een andere ernstige vernauwing.  Hij werd in de nacht waker gemaakt door een team die er aan alle kanten naalden injoegen om de in zijn slaap opgelopen hartritme van minimaal 200 per Min. naar beneden te krijgen. De dag dat hij met ontslag ging, ging het meteen weer fout en lag hij weer op de hartbewaking. Hij was nu ook aan de andere vernauwing geholpen en voelde zich goed. Een zeer nuchter persoon die snel relativeerde waar ik veel lol mee heb gehad.

Wat ik inmiddels begrepen heb is dat ze een eventueel tweede vernauwing niet direct verhelpen omdat de hoeveelheid contrast vloeistof afbreekbaar moet blijven voor je nieren anders raken deze wellicht beschadigd. John is nu sneller geholpen omdat hij anders kon sterven aan de vernauwing, zijn nieren krijgen het dus extra zwaar te voorduren.

De zaalarts liet mij helaas niet gaan, in Amersfoort mogen ze net dotteren en zij willen geen enkel risico nemen, anders kunnen ze hun licentie verliezen, ook al was ik behandelt in Utrecht en nu niet eens gedotterd.
TV aangevraagd en het aan Inge doorgegeven en toen wachten op mijn eten, dit werd een hap van een in een kaassausopgewarmde hap prei met een gehaktbal die meer leek op een peperbonk dan op een lekker hapje. Shit, balletje weggedrukt en de rest laten staan, maar daar redde ik het niet mee. John had een lekker kabeljauwtje en lag te genieten, de rat. Ik melde hem het thuisfont een satékroketje mee te laten nemen waarop bij hem ook de speekselaanmaak over zijn toeren begon te raken. Op dat moment komt er een SMS van Inge binnen met, of het ziekenhuis eten wat was en of ze een kroketje mee moest nemen met een knipoog. John lag blauw toen hij dit las en zeker toen ik terugmelde dat dit zeker een goed plan was.

Ma had wat extra kroketten gekocht en deze en een bak soep kwamen mijn kant op en deze heb ik even in het restaurant van het ziekenhuis opgegeten, dat was een heerlijke aangename verassing. Gezellig wat gekletst en toen weer terug naar zaal, Pa en Ma zouden een nachtje bij Inge blijven en morgen weer naar huis gaan als ik thuis kwam. Op zaal lopen keten met John en de zusters wat onrustig gemaakt. John had er vooral schik in dat ik keer op keer (dit kreeg ik ook al eerder op de hartbewaking voor elkaar) het voor elkaar kreeg de dames van het lab de bloedafname via het infuus te laten doen, anders moest je elke keer geprikt worden en er wordt wel 4x per dag een gaatje in je gemaakt om bloed af te nemen.
Debbie die nu dienst deed als zuster wedde dat ik het niet zou redden bij diegene die nu de bloedafname zou doen, John werd geprikt door een ander en ik begon al toen ze de naald en de buisjes op mijn bed legden te zeggen dat het infuusnaald prima doorliep omdat die net weer doorgespoeld was met een zoutoplossing. Ja,…  ja maar dat is een ingang geen uitgang melde ze mij, waarop ik direct zij dat de injectie naald prima op het bloed irrigatiesysteem paste en dat, dat altijd bij mij zo gedaan werd met een zichtbare pokerface. Ze moest lachen en vroeg mij hoe dit werkte en tapte af.
John werd gek, hij zegt lig ik hier verdomme in één dag met de operatie meegenomen met 7 gaten in mijn lijf en jij flikt dit, waarop Debbie met een injectienaald van wel 30 cm binnenliep en deze op tafel legde met “zo meneer van Gellekom hier ga ik zo mee aan het werk” waarop ik vroeg of ze mijn endeldarm ging leegzuigen.

Slapen werd moeilijk Dhr. van der Wiel werd onrustig toen het licht uitging en hij wilde naar zijn vrouw en wat de zusters en ook ik probeerde hij was “niet” in het ziekenhuis en wilde niet gaan slapen. Totaal verward maar ook erg angstig werd hij apart gelegd, hoe zielig John en ik het ook vonden, hij ging later ook spoken en wij konden met, met name de polsslagader schade, echt niet iemand opvangen als hij zou vallen.

Zaterdag 30 oktober 7:30 uur wakker,
vanaf 2:00 uur licht en oppervlakkig gaan slapen en 7:30 uur wakker gemaakt door de zusters en een broodje gegeten. Mevr. van der Wiel kwam nog even bij ons langs en zei overdag al angst te merken bij haar man. Deze was redelijk de nacht doorgekomen toen ik dit eerder vroeg aan de zusters.
Weer bloed afgegeven met dezelfde truc en bloeddruk meten, ECG maken en temperaturen en dan wachten op ons ontslag, ook John mocht waarschijnlijk naar huis.

Marjolein die Debbie vervangen had kwam binnen en ging het infuusnaald afkoppelen bij mij en John, een dikke knipoog naar elkaar, als ziekenhuis veteraan weet je dan dat je mag ophoepelen. Nog schik gehad met zijn tweeën en de zusters wat gepest en toen alle papieren in orde gemaakt. Ik kreeg hier een formuliertje bij waarop revalidatie oefeningen stonden voor de eerste weken, ik lach blauw bij de tekeningetjes waarop a la Holland in beweging, oefeningen stonden waar ik als ik ze zelfs elk halfuur zou herhalen niet van achter mijn adem zou komen, als van, maak 3 keer per dag 5 kniebuigingen etc. Voor John was dit overigens wel de max! Marjolein werd wat narrig en vond dat we het serieus moesten nemen, ja zuster nee zuster zei ik met een lach.
Nu ook een door John opgemerkte pilletje voor onder de tong meegekregen.
De zusters samen met John gedag gezegd en bedankt voor de goede zorgen in het restaurant op verlossing gewacht, toen Inge binnenkwam elkaar de hand gedrukt en een wellicht tot ziens op de revalidatie toegezegd.

Zaterdag 30 oktober 12:30 uur thuis,
Lekker met Pa en Ma broodje gegeten en bij gekletst zij waren ook moe en gingen naar huis. Brian en Annemiek kwamen nog even kijken hoe het met ons was en de buurvrienden kwamen ook in en uitdruppelen.
Ik voelde mij goed en we zijn boodschappen gaan doen bij Dirk en hebben hier een visje genomen. Thuis heb ik nog even voorzichtig voor op het terrein gewerkt, het was lekker buiten en stiekem hoopte ik dat ik mij morgen zo goed zou voelen dat ik kon gaan straten.

Zondag 31 oktober,
Heerlijk geslapen en had snel zin om buiten aan de gang te gaan, tijdens het egaliseren van de grond kwam Marcel kletsen en Jeroen en al snel kwamen er meer buurtjes buurten en stond het bockbier en de wijn met broodjes op de picknick tafel. Marcel en Jeroen hebben samen met Casper en Quinten een flink stuk van het rechter parkeervlak gelegd en ik kon al voor het pand langs heen werken.
Om ca. 16:00 uur gingen de grindtegels erin en legde ik mijn eerste weer!

 

 

De status is nu als volgt;
Ik slik nu in de morgen:
Acetylsal car pch 80mg disp      Bloedplaatjes aanmaak remmer,
dit slik ik de rest van mijn leven.
Clopidogrel hcs 75mg tb fo         Bloedplaatjes aanmaak remmer,
maar dan speciaal voor de stent.
dit slik ca. 1 jaar
Metroprol suc pch ret 50mg T   Beta blokker verlaagt bloeddruk en
daarmee het hartritme.
Dit slik ik totdat de arts het genoeg vind.
In de avond slik ik:
Simvastine pch 40mg T                Cholesterol verlager, preventief,
dit slik in principe tot aan mijn dood.

Voor het geval dat!:
Heb ik Isordil het bekende pilletje onder de tong, deze moet ik onder mijn tong leggen als ik weer problemen voel aankomen.
Gaan liggen pil onder de tong en tot rust laten komen, als het dan nog aanhoud nog één nemen en 112 bellen.

17-11-2010
Zit ik bij drs. E.A. de Vrey,  mijn arts om de definitieve uitslagen van de echo en andere onderzoeken te bespreken. En te weten hoe nu verder met de toekomst met deze handicap.

Verder:
Verder moet ik nu beginnen met de revalidatie en ga ik 3x per week een uur actief gecontroleerd bewegen. Ik heb mij al wel voorgenomen dat als dit te mak is, met een bal overgooien of zo, ik snel afhaak. Als het pittig is en mij naar mijn grenzen laat gaan dan blijf ik graag meedoen.

Ook ga ik met Inge naar een praatgroep en wil ik naar voorlichtingsdagen om alle in en outs te weten over het gebeurde.
Ook hier moet het wel nut hebben anders haak ik af, maar eerst eens even kijken, baat het niet schaadt het niet!

Gepubliceerd: 01-11-2010

6
Grindtegels,
Het herstel gaat bijzonder goed en snel, eind week 2 na het infarct was ik al volop aan het werk. Autorijden mocht nog niet en werk op trappen en steigers heb ik niet gedaan, enkel werk waar ik mee kon stoppen als ik mij te moe ging voelen. Echter het storten van een betonvloer op de werkplaats en een stukje kantoor ging goed, ook het opruimen van de werkplaats met hulp van Brian en Annemiek en Valerie ging prima en dat waren al zware en lange dagen.

Donderdag 21 oktober,
Er is vandaag een hartecho gemaakt in de lichtenberg, de radioloog mocht niets zeggen maar met wat doorvragen over wat we allemaal zagen op de monitor konden Inge en ik wel opmaken dat er niet een (groot) deel van het hart niet meewerkte. 17 november hoor ik van mijn arts de uitslag van dit onderzoek.

Vrijdag 29 oktober,
Ik moest vandaag naar het UMC voor een tweede behandeling, nu aan de linker kransslagader, hier had de arts tijdens de behandeling van het infarct ook een vernauwing ontdekt.
Bij vertrek kwam Jeroen een geluksbanaan brengen waarvan de gele familie mij na het infarct van een wisse hongersdood had gered.
Erg zenuwachtig was ik niet, ik ging er van uit dat het mee moest vallen omdat ik nu geen infarct door hoef te maken tijdens de meting en eventueel dotteren en plaatsen van een stent. Wel was ik wat bang voor de druk op mijn borst die ik waarschijnlijk weer zou krijgen als ze de tests uitvoerden en eventueel gingen dotteren en stent plaatsen. Ook wist ik niet helemaal zeker of ik weggemaakt zou worden, ik moest namelijk wel nuchter verschijnen.
Aangekomen in de UMC fabrieken naar de opname balie gegaan en vanaf daar wordt je helemaal begeleid tot aan de operatie, dat is goed geregeld. Een gesprekje met de verpleegkundige gehad over wat er komen ging en de hoop uitgesproken dat ik wederom via de pols geopereerd zou worden, zij kon dit niet beloven dit lag aan de arts.

Al heel snel moest ik mij klaarmaken voor de operatie, er was iemand niet komen opdagen, later lag ik met deze persoon in de Lichtenberg, deze hadden hem vergeten op tijd op te sturen naar Utrecht? Pil innemen om wat rustiger te worden en operatie schortje aan en dan naar beneden naar de operatiezaal, het was mij al duidelijk gemaakt dat ik alles live mee zou maken en dat ik niet weggemaakt zou worden.
Inge liep mee naar beneden en was zenuwachtig ik had dit nog prima onder controle maar wat onrust voelde ik nu toch wel opkomen, we kusten elkaar een tot zo en ik werd naar binnen gerold.