The Central Line

Een band die sinds 2011 mooie songs aan het schrijven zijn, eigen songs die door een warm hart ingegeven zijn. Na de beslissing om zonder drummer verder te gaan in 2014 is het een sterke drie eenheid geworden.
Adrie Hasenbos-Brand, Ingrit van de Meer en Niko Markanovic, bevlogen door de wol geverfde muzikanten die ondanks de geheel van extra geluiden en muzieklijntjes ontdane tekstdragende nummers, wel eerst alle geluiden en muzieklijntjes uit en te na instuderen om het dan als het overbodig blijkt te zijn… gewoon weer aan de kant zetten…
Banjo, Melodica, Elektrische gitaar, klankbelletjes, vijf mondharmonica’s, contra bas, strijkstok, effecten kastjes, conga, melodica, tom’s, cajon, xylofoon, akoestisch gitaar zes en twaalfsnarig, en Ukelele Bas en nog wat instrumenten liggen in hun oefenruimte om gebruikt te gaan worden of juist heel bewust niet…
Dit alles om de juiste beleving neer te zetten in hun hangende melodieën… Eerst horen en in het lied brengen, om eventueel later weer uit te sluiten…

In De Huiskamer hangen ze even onderuit, er staat een piano, er liggen nog meer instrumenten her en der… Uit een DJ set hoor je, als ze even rusten onder het genot van een goed biertje… Dylan, Tom Waits, Neil Young, Bruce Springsteen, The band, Damien Jurado, Band of Horses, Josh Ritter, Nick Cave, 16 horse power… uit de boxen zweven… Het gaat over dingen… dingen die ons beroeren, dingen van de dag, dingen uit ons leven… maar ook hier wordt het al snel weer ingevuld met akkoorden en worden schone melodieën gezocht…
Ik krijg bijles en ik dacht al veel te weten van muziek, ik geniet en absorbeer het en laat ook wat horen, CCR, Eagles, Led Zeppelin, BB King, Lou reed, Genesis, Pink Floyd…
Het wordt laat…

Klik…

Adrie zet de sfeerverlichting aan… bewegende kleuren en vormen op de muren van de oefenruimte… samen met de schemer brengt het hun naar een plek waar het nuchtere aardse even niet bestaat… Er is genoeg gerepeteerd… het is 23:54 uur, ze zijn ontspannen, melancholie hangt in de lucht…
Hun boomstam Strongky die zo uit de dessert getrokken lijkt te zijn staat met allerlei percussie instrumenten aan en op zich… desolaat midden in de oefenruimte opgetuigd klaar… maar zhij is nu even overbodig…

Er klinkt een eerste zwevende toon door de stilte…

Ze gaan op reis… en ze nemen me mee…
Ik sluit automatisch mijn ogen en voel dat ik meegenomen word…
Als vroeger… op de achterbank van de auto van mijn ouders, die me vertelden dat we lange wegen moesten gaan om daar te komen waar het goed was… de zee.. de bergen… de zon… het plezier… de liefde…
Ik voel me weer door het raampje naar buiten kijken, zo’n klein koud hard plekje op mijn zijhoofd van tegen het glas hangen… en ik voel de wind door mijn haren blazen van het op een kier staand raampje…
Ik zie oneindig golvende velden en ruik de geur van groen land, ik zie paden naar andere horizonnen lopen, paden die we nu niet nemen… want we moeten door… door naar daar waar het leven goed is…
Ik hoor een wegglijdend geluid en wat gelach… ik open mijn ogen en zie mooie gezichten omdat ze blij zijn…
tevreden zijn…

 

 

 

De manager mag het filmpje online zetten…
Ben trots dat te mogen zijn voor deze mooie muzikanten.

 

 

Helaas hebben we begin 2017 besloten te stoppen met de band… niet met ons als vriendenclub. Uiteenlopende ambities gaven geen mogelijkheid samen in de muziek verder te gaan…