Een Draakje weer thuis….

De deur bleef open…

We hebben geen slot op jou gedaan,
geen steen, geen zwijgend eigen recht,
maar liet het licht naar buiten slaan
voor wie de weg naar binnen zegt…

De dagen trokken langzaam voort,
je naam bleef hangen in onze kamer
een schaduw, zacht en ongehoord,
maar steeds opnieuw werd zij weer warmer…

Er waren stemmen, kil en groot,
die tussen ons in bleven spreken,
als wachters op een brug van de dood,
alsof het hart niet mocht bezwijken…

Toch kwam vandaag een enkel woord,
een zin die bijna niets vertelde,
maar ik herkende wat ik hoorde…
de stilte die zich open stelde.

Je komt nog niet, maar iets bewoog,
een trilling hing al in de bomen;
wie weer iets zegt, heeft iets gezocht…
wie hoopt, wil ook weer durven komen.

We weten niet wat het worden zal,
geen vorm, geen slot, geen vast begin…
maar wat waar was, blijft overal,
de deur blijft open… kom erin!

Bernard & Ingeborg

En jij was er weer

Je kwam, en niets hoefde gezegd,
geen schuldbesef, geen vastgelopen paden.
Je ogen vonden wat nog hecht,
een plek waar woorden niet vervaagden…

Je was er weer… en het was stil,
zo stil dat zelfs het gras ging luisteren.
Geen strijd, geen wachten, enkel wil
om zonder haast opnieuw te fluisteren…

Het missen werd een warm verband,
geen gat, geen wond, geen zoute tranen.
Maar iets wat rust vond in de hand
van wie nog steeds jouw sporen banen…

En niemand sprak in achterklank,
geen fluistering van oud verdelen.
Geen roddel brak ons open bank,
je werd ontvangen, zonder delen…

Wat dierbaar is, vond zijn moment,
we deden niets om het te dwingen.
De Herkenning kwam, als wie zich kent
nog voor de stemmen weer gaan zingen…

Nu is het feest, niet groots, maar waar,
een feest dat zwijgt en licht laat stromen.
Je bent, je blijft, je bent weer daar…
en wat ooit leefde,
mag weer komen…

Welkom weer in ons midden.

Bernard en Ingeborg