Dhr. M.B.

Profiel

• Geboren in 1962, afkomstig uit Den Haag, woonachtig in Amersfoort.
• Achtergrond: Ultra-atleet, sporttherapeut in de psychiatrie, organisator van sportevenementen zoals de Marathon Amersfoort.
• Bekend om: Zijn inzet voor sport als therapie, met name bij depressie en burn-out.
• Hij werkt al jarenlang in de GGZ en WMO.
• Politiek: Was lijstduwer voor D66 Amersfoort, maar stapte uit onvrede over het parkeerbeleid uit de partij en richtte in februari 2024 de lokale partij KeiHart voor Amersfoort op.
• Standpunten: Sterk tegen het parkeerplan van de gemeente, pleit voor directe democratie, burgerparticipatie en ‘gezond verstand’-beleid.
  
  

Van energie naar eigenbelang…
Een reflectie op M.B. in de lokale politiek

Toen ik M.B. introduceerde in de lokale politiek, deed ik dat met de overtuiging dat zijn energie en betrokkenheid iets positiefs zouden betekenen voor de stad. Zijn vurigheid leek een zeldzaam goed in een tijd van bureaucratie en sleur. Maar wat begon als hoopvolle vernieuwing, is uitgegroeid tot een les in politieke zelfverheffing.

De stijl… luid, simplistisch en zelfgericht.
Dhr. M.B. presenteert zich als ‘man van het volk’, maar in werkelijkheid is hij een populist die gemak verwart met helderheid. Hij gebruikt woorden als ‘gezond verstand’ en ‘de stem van de burger’ om beleid te reduceren tot slogans die goed klinken, maar niets oplossen. Zijn vertrek bij D66 en de oprichting van KeiHart waren geen daden van moed, maar tekenen van ongeduld en eigengereidheid. Zodra samenwerking vraagt om nuance of compromis, haakt hij af.

Een partij zonder diepte, zonder koers.
KeiHart lijkt steeds meer op een eenmanszaak met een kieslijst. Wat zich presenteert als ‘beweging van betrokken burgers’ is in feite een one issue-partij die zich vooral richt op verkeer en transport — met af en toe een willekeurig uitstapje naar GGZ, sport of gezondheid. Nooit echt doordacht, nooit constructief. Wat ontbreekt, is visie. Wat overheerst, is de reflex om te ondermijnen in plaats van te bouwen.

Altijd spelend op de persoon, nooit op de inhoud.
In debatten kiest Dhr. M.B. steevast voor de aanval op individuen in plaats van argumenten. Zijn politiek draait om wie hij tegen zich heeft, niet om wat hij wil bereiken. Kritiek wordt afgedaan als persoonlijke afrekening, tegengeluiden als bewijs dat hij gelijk heeft. Zo verandert politiek van dialoog in theater en van samenwerking in strijdtoneel.

Van bondgenoot naar politieke opportunist.
Wat ooit begon als samenwerking vanuit idealisme, is verworden tot een patroon van opportunisme. Standpunten verschuiven mee met de wind, afhankelijk van waar applaus klinkt. De overstap naar een eigen partij was geen teken van principes, maar van gekrenkte trots. KeiHart is niet gebouwd op overtuiging, maar op de behoefte om te domineren en zaken voor zichzelf te regelen.

Slot: een pijnlijke maar waardevolle les.
De casus toont dat energie zonder richting niets waard is. Politiek vraagt visie, verantwoordelijkheid en zelfreflectie… niet de behoefte om gelijk te krijgen of anderen te kleineren. Wie zijn eigen meningen tot maatstaf verheft en beleid reduceert tot persoonlijke voorkeuren, dient niet de stad, maar zichzelf.
De harde waarheid is dat KeiHart geen bruggen bouwt, maar foute brandstof is voor wantrouwen.
En waar wantrouwen regeert, verliest Amersfoort altijd…

Bernard