Tot uw dienst...
De Pers – Zaak D66 Amersfoort
Amateurbestuur D66 beschadigd levens…
Wij voelen ons misbruikt en afgedankt
N.U./Cor. – Redactie (concept)
23-03-2025
Update 17-05-2025 om 18:06
Ik zit hier naar aanleiding van de veroordeling van Bernard van Gellekom voor de belaging van een Raadslid van D66 Amersfoort. Ik zit in één van de zwaar leren stoelen en kijk rond. In deze stoel heeft hij de afgelopen decennia menig cultureel format bedacht om later met zijn team de stad in te slingeren weet ik. Bernard maakt koffie en begint al te praten, ik luister nog niet echt. Het is in zijn werkkamer, ‘De Bibliotheek’ genaamd. De ruimte ademt historie en wijsheid. De muren zijn bekleed met boeken, brieven en herinneringen aan een leven gewijd aan het helpen en onderwijzen van anderen. Aan de muren hangen Amersfoortse kunstwerken, schilderijen en foto’s die de stad en haar cultuur weerspiegelen. Elk stuk heeft een verhaal, een verbinding met de mensen die hij in de loop der jaren heeft leren kennen en heeft begeleid. “Deze werken hebben allemaal een stukje van de stad en zijn mensen in zich,” zegt Bernard, “Veel is gemaakt door mensen die hier ooit in deze stoelen zaten, zoekend naar richting in hun leven of met een duidelijk doel voor ogen” Hier, in deze ruimte, hebben velen ook inmiddels bekende Amersfoorters maar ook Nederlanders die richting gevonden. Bernard zit in de haarvaten van Amersfoort en zijn leven.
Werkplek
De Bibliotheek is niet zomaar een werkkamer, maar een plek waar levens zijn veranderd. Een ruimte waar Bernard luisterde, adviseerde en hielp. Waar hij mensen zag groeien, maar waar nu de littekens van een verloren vriendschap voelbaar zijn. Het was vaak ook het vertrekpunt van lange wandelingen die hij maakt met mensen, “Om elkaar niet aan te hoeven kijken” zegt Bernard. “Vooral bij masculiene mensen onder elkaar werkt dit bevrijdend bij emotie die er wel mag zijn, maar niet altijd gezien hoeft te worden.
Alle campagnevergaderingen in 2022, evenals talloze fractie- en bestuur bijeenkomsten afgelopen jaren, vonden plaats op deze bijzondere locatie. Het was de plek waar plannen werden gesmeed, strategieën afgestemd en waar uiteindelijk met opgeheven glazen werd geproost op een belangrijk besluit: Bernard zou de rol van communicatiecoördinator “weer” op zich nemen, maar nu niet meer tijdelijk. Op foto’s is een enthousiast en proostend bestuur te zien, niet alleen vanwege deze benoeming, maar ook vanwege het grotere plan dat erachter schuilging. Een visie die verder reikte dan de campagne zelf. Voortvarend als hij is, begon hij direct aan een uitgebreide organisatie herstructurering te werken, die drive bestaat nog steeds en laat hij mij zien. Opvallend is dat één naam ontbreekt, die van één raadslid. “Zij weigerde, ook na verzoek van de fractievoorzitter zich aan te melden,” licht hij toe
Bernard
Bernard is een volkse jongen in de diepste en fijnste zin van het woord, opgegroeid op straat in de volkswijk Soesterkwartier, hij draagt zijn petje als symbool en om te laten zien dat hij weet waar hij staat. Geboren in een ondernemersgezin en familie waar de discussie en de verdieping niet gemeden werd. Iemand die overduidelijk met beide benen in de klei staat, maar zeker ook zijn blik altijd op de horizon houdt. Hij is niet gevormd door boeken alleen, maar vooral door het leven zelf: door te vallen, te luisteren, lief te hebben, te verliezen en telkens opnieuw te kiezen voor met meer kennis opstaan. Zijn ontwikkeling kwam voort uit nieuwsgierige en onbevangen zelfgekozen groei, niet uit het moeten.
In essentie is Bernard een alleskunner, maar geen opschepper. Hij weet hoe een motor werkt én hoe de mens in elkaar steekt. Hij doorziet en snap snel de systemen en het systeemdenken en heeft liefde voor de rafelranden van het bestaan. Zijn kracht zit niet in de specialisatie, maar in het verbinden van de vele werelden die hij kent: mens en leed, kunst en coaching, taal en daad, jongeren en wijsheid.
Filosofisch gezien belichaamt Bernard het idee dat ware kennis voortkomt uit ervaring. Niet de abstractie, maar het doorleefde inzicht vormt zijn kompas. Hij zoekt geen absolute waarheden, maar is trouw aan dat wat klopt in het klein, in het echt, in het nu. Misschien is hij daardoor geen denker in de klassieke zin, maar wel een wijze in de praktijk van het leven. En voor de ander een vooral lieve gids die letterlijk je hand vast houd, wanneer je even niet weet waar naartoe.
Toestemming
Bernard heeft mij toestemming gegeven om ons gesprek op te nemen en aantekeningen te maken, maar beeld- en geluidsmateriaal van de documenten en berichten maken die hij mij toont en laat horen heeft hij strikt verboden. Dit heeft hij zelfs zojuist officieel vastgelegd om de privacy van alle betrokkenen te beschermen. Ik weet ook nog niet of ik dit stuk ooit mag publiceren of redactioneel mag gebruiken.
“Ik wordt verplaatst en zit nu achter het bureau van Bernard “
Ik zit hier nu van alles door te kijken en te luisteren, het is een bizar dossier met ook duizenden privé foto’s met het raadslid, hij stuurt niks op. Dit is beroeps ethiek, wat je mij verteld of doorstuurt blijft bij mij, alleen Ingeborg mag ook alles weten en dat weten de mensen waar hij mee of voor werkt of om gaat. “Ik doe wat ik beloof, al mijn leven lang, tenzij ik in een situatie kom dat ik niet anders meer kan” zucht Bernard de ruimte in. Dat hij en nu steeds meer mensen dit moet laten lezen, zien en horen maakt hem verdrietig. Hij lijkt niet anders meer te kunnen om zichzelf en anderen die hij lief heeft te beschermen.
Emotie
“Weet je,” begint Bernard, zichtbaar emotioneel, “ik ben na twee jaar ten einde raad. Iemand die ik nog steeds onvoorwaardelijk liefheb, lijkt een verkeerde afslag genomen te hebben en blijft volharden in die route, terwijl of doordat, talloze partijen zich ermee bemoeien en louter lijken te handelen uit eigenbelang: ouders, besturen, fractiegenoten, wethouders en zelfs de burgemeester.” Zijn stem klinkt vastberaden, maar ik voel ook een ondertoon van diep verdriet. “Ik heb elke kleine stap genomen die maar mogelijk is om dit tot een goed einde te brengen.” zegt hij zacht.
Bernard en zijn vrouw Ingeborg staan in Amersfoort en omstreken bekend als mensen met een groot liefdevol hart, ze zijn 37 jaar samen en een voelbare eenheid, wat hij voelt voelt zij ook en omgekeerd. Bij de start van hun bedrijf in 1996 en Bernard daarvoor al, begeleiden en huisvesten ze een breed scala aan mensen: van ex-gedetineerden en ex-verslaafden tot jongeren die door de maatschappij of school vaak als ‘probleemjeugd’ wordt gezien. “Ik heb moeite met die term,” zegt Bernard. “Ik zie meestal wel de jeugd, maar niet het probleem.” Zijn benadering is gebaseerd op gelijkwaardigheid, vertrouwen en een diepgewortelde rechtvaardigheid. Hij heeft een enorme drang om mensen vooruit te helpen. Dat doet hij vooral door te werken aan hun bewustzijn en zelfbeeld, niet door eigenschappen te framen of te veroordelen, maar door deze zichtbaar te maken en in een context te plaatsen. Vervolgens helpt hij hen om in relatie tot de buitenwereld te leren omgaan met wie ze zijn, zonder zichzelf te verliezen.
Door de niet ingevulde kinderwens en zijn hartinfarcten heeft Bernard besloten wél noodzakelijk te zijn voor de toekomst van de wereld, ertoe te doen en relevant te zijn voor wie dat nodig hebben of wensen en materialisme en status volledig los te laten.
Dit werk ligt gezien de beschuldiging en veroordeling van belaging en dus integriteitsprobleem bijna volledig stil. Vanaf het begin van de mogelijkheid dat dit op straat zou kunnen komen te liggen heeft Bernard uit eigen beweging al zijn professionele maar ook privé begeleiding- en coaching werk met kwetsbare mensen per direct stop gezet. Dit mag niet anderen schaden zegt hij. “Dit heeft het echter tot mijn groot verdriet wel gedaan” Ik kon er niets over vertellen, zeker niet toen het later ook nog onder de rechter kwam” Ik moest het vaak gewoonweg zonder reden stopzetten.” Ik lees berichten waarin ouders toch vragen door te gaan met de begeleiding. “Er zijn mensen beschadigd geraakt doordat ik ze “voor hun gevoel” in de steek heb gelaten”.
Hij is minimaal driekwart van zijn leven wat hij leven noemt kwijt: zorg, onderwijs, cultuur, en politieke betrokkenheid is hem door dit alles ontnomen en onmogelijk gemaakt. Vooral ook om het raadslid niet met zijn aanwezigheid te confronteren.
Vele cultuurproducties met zijn Team-FCG in Amersfoort. Het nieuwe stadhuis, gezamenlijke cultuurhuis, ander parkeerbeleid, een groene ring zomaar wat dingen die Bernard vroegtijdig voor de stad op de kaart heeft gezet.
Het is ronduit schokkend dat een verbindend en belangrijk persoon voor de cultuur in Amersfoort, na jaren van dienstbaarheid aan onze stad, door machtsmisbruik lijkt te worden weggevaagd.
Een hechte band en groeiende druk
Het coaching traject met een raadslid van D66 Amersfoort begon zoals vele andere. Ze had hulp nodig bij het begrijpen van sociale dynamieken, het leren hanteren van emoties in complexe situaties. Wat begon als een tijdens de campagne 2022 gegroeide hechte vriendschap, groeide uit tot een diepe vertrouwensband. Ze wist dat Bernard binnen hun vriendenkring al iemand intensief had begeleid en gesteund die het inmiddels tot wethouder heeft gebracht. Het raadslid vroeg naast die vriendschap op een gegeven moment om coaching en mentorschap en vond die steun bij Bernard, hij zag in haar een intelligent, analytisch en gedreven persoon met lef, maar die nog wel worstelde met de sociale regels van de politiek en maatschappij. “In sommige opzichten was ze al heel ver in haar (over)denken, in sommige nog niet en daar vroeg ze hulp bij en dat vind ik moedig voor iemand van haar leeftijd” zegt Bernard. Ondertussen lees ik hier haar maidenspeech die hij samen met haar schreef.
Dan kijk je na deze zin even rond en dan ga je weer verder, staat er als aanwijzing.
“Ik wilde haar helpen, dat heb ik altijd gedaan,” zegt Bernard. Hij beloofde haar tijdens de campagnevergaderingen een zetel, hij laat een online berichten reeks zien waar hij meer dan 1700 van zijn relaties vraagt op haar te stemmen en niet op hem. “Ik voel mij daarom ook verantwoordelijk om haar te laten slagen” terwijl hij door zijn telefoon scrolt. En dat bleef niet onopgemerkt binnen de partij. Hij laat mij berichten zien en horen van D66 Amersfoort fractieleden en bestuurders die benadrukten hoe belangrijk het was dat hij doorging met de coaching maar ook vooral voor de partij. De druk werd steeds groter. Men hoopte dat hij haar kon bijsturen en kwam bij hem om over haar te praten in de hoop wat aan haar gedrag te doen. Maar ik lees ook een stuk later een andere melding, waarin sommigen vonden dat ze het wel erg vaak over hem had. Ik hoor een aantal gesprekken waar er lastige gedragingen van haar worden uitgesproken en ook een oordeel waarvan je het ijskoud krijgt. “Zeker als je zoveel om iemand bent gaan geven en je kan haar niet meer bereiken om haar te helpen” Bernard spreekt het uit en loopt daarna even de bibliotheek uit.
Hij begon gesprekken op te nemen toen hij merkte hoe het raadslid in gesprekken met fractie en bestuur zijn woorden uit hun context haalde, verdraaide en strategisch inzette. Wat begon als een poging tot herstel, veranderde langzaam in een spel van verdachtmakingen. Tegelijk hoorde hij hier in zijn bibliotheek hoe fractieleden en bestuursleden over haar spraken, vaak bezorgd, maar ook roddelend en soms zelfs ronduit kleinerend. Niet recht in haar gezicht, maar achter haar rug dus. De politieke belangen begonnen zwaarder te wegen dan de menselijkheid. En Bernard zat ertussenin.
Hij speelt nog een audiobericht af waarin een fractielid zegt: “We kijken nog naar een ZZP contract en volgende week maandag kan je dus weer bij de fractievergadering aansluiten” De problematiek rond het raadslid was toen al maanden bij deze en meerdere betrokkenen bekend, maar men ging er toch steeds vanuit dat hij zou blijven aansluiten er is nog overwogen om Bernard buitengewoon raadslid te maken, dit was ook ooit een wens van het raadslid zelf. In de mails en berichten lees en hoor ik dat hij vele malen aangeeft dat het zo niet gaat en ook niet gaat werken. Op de vraag “hoe dan?” in een telefoongesprek met de voorzitter, zegt deze simpelweg “Dan moet ze maar volgen” Een ander bericht laat iemand horen die hem verzoekt op de achtergrond betrokken te blijven: “Ze heeft je nodig, anders loopt het mis, ze kan het nog niet aan” “ik heb het gevoel dat ik met haar ouder kind gesprekken voer” Weer een ander opname laat horen dat twee fractieleden vinden dat haar slachtofferrol haar wel heel handig uitkomt. En de definitieve opmerking van bestuursvoorzitter, die vind dat ze een ijsbal in haar hart heeft en ongeschikt is voor de politiek, bracht wanhoop bij Bernard. Bernard hoort het na lange tijd weer en stopt even het gesprek. “Koffie?”
Bernard gaat weer zitten. “Ze is zeker geschikt,” zegt hij bedachtzaam, “maar ze had veel voor haar kiezen, onder andere haar master en ze werkt in een bepaalde volgordelijkheid. Met de juiste hulp komt ze er zeker.”
In alle gesprekken die ik terug hoor, blijft Bernard haar steunen. Kritisch, zeker, maar altijd met loyaliteit en nuance. Hij laat haar nergens vallen, toont begrip voor haar kant en benadrukt telkens het belang van geduld in haar persoonlijke proces. Waar Bernard haar als volwaardige gesprekspartner benaderde, spraken anderen over haar alsof het om een kind ging dat begeleiding nodig had.
Ze wilden haar van de portefeuille cultuur afhalen.
Ik hoor dat dit met een gemak voorgesteld wordt door een bestuurslid waar ik zelfs ongemak bij voel. Ik hoor Bernard zeggen dat hij dit zeker niet wenselijk acht en dit niet akkoord vind. “Dit lost niks op” zegt hij. Bernard stuurt na dit gesprek een uitgebreid dossier naar de Integriteitscommissie van D66 Landelijk, met zijn zorgen. In een telefoongesprek die ik hier aanhoor bevestigen ze de terechte zorgen en zeggen hierin letterlijk “Niet in gesprek gaan bij ons is geen optie” het gesprek kwam er echter nooit, want het raadslid weigerde wederom een gesprek. Later bij een bijeenkomst met de fractievoorzitter, het landelijk en lokaal bestuur op de fractiekamer van D66 Amersfoort kregen Bernard en Ingeborg te horen dat het een privé probleem betrof en dat ze konden gaan, al zijn werkzaamheden werden per direct stopgezet.
In vrijwel elk gesprek wat ik hoor of lees, keert steeds dezelfde vraag terug: “Wat is er dan gebeurd dat ze niet meer met je wil praten?” Bernard antwoordt telkens even rustig als consequent: “Ik heb haar stevig aangesproken op haar gedrag naar mij toe en daarbij ook veel van jullie signalen en opmerkingen verwerkt.” In datzelfde gesprek gaf hij bovendien aan om persoonlijke redenen tijdelijk wat afstand te willen nemen.
Het raadslid verklaarde echter steevast tegen de fractie en bestuursleden: “Er is niets gebeurd!”
Deze verklaring werd niet aan Bernard gericht, maar tegen de andere betrokkenen herhaald in de gesprekken die ze met haar voerde. De tegenstelling tussen de verschillende versies roept vraagtekens op over wat er werkelijk heeft gespeeld.
Ondertussen
Fractieleiders en wethouders zagen hun kans schoon om via Bernard hun zichtbaarheid te vergroten, met het oog op de volgende verkiezingen. Eerder had hij in zijn rol als communicatiecoördinator aangeboden hen daarbij te ondersteunen. Maar toen het oorspronkelijke raadslid buitenspel kwam te staan, maakten zij gretig gebruik van zijn bekendheid. Op sociale media en in fotomappen zie ik tientallen ‘selfies’ met Bernard, bedoeld om hun eigen profiel te versterken.
Intens
Het bleef niet bij coaching. Tijdens de verbouwing van haar appartement vroeg het raadslid Bernard om hulp bij kleur en interieur advies, maar ook om samen haar appartement om te bouwen. In die periode merkte hij een verdere verandering in hun dynamiek. De gesprekken werden nog persoonlijker, de grenzen vager. Ze kopieerden nog meer dingen van hem. ik kijk nu naar een foto, het raadslid zit achter een bureau waar ik nu zelf ook achter zit, maar dan bij haar thuis in ook een (mini)bibliotheek. Wat hij eerst zag als een klik die hij graag met een eigen kind gehad zou willen hebben werd als iets wat niet helemaal meer goed voelde. Bernard vond de intimiteit vanuit zijn ervaring die ontstond verontrustend. Hij overlegd dit afzonderlijk met twee bevriende therapeuten en natuurlijk Ingeborg en die gaven allen duidelijk aan dat ze dat al langer vonden.
“Niet omdat zij iets verkeerd deed!” verduidelijkt hij. “Maar omdat ik voelde dat zij iets van mij verwachtte wat ik niet kan geven.”
Hij probeerde subtiel afstand te nemen, door haar niet af te wijzen, maar door haar bewust te maken van de situatie. “Ik heb letterlijk tegen haar gezegd: “Ik wil even iets minder … (naam raadslid)” herinnert hij zich nog goed. “Niet om haar niet meer te helpen, niet om haar weg te duwen, niet om haar minder te willen zien, maar om het minder intens te wensen.” Er waren duidelijk anderen die invloed op haar hadden en hun vriendschappelijk relatie en vermoedelijk om de verkeerde reden. Bernard kijkt naar het plafond “Ik heb haar zo vaak gezegd dat onze relatie maar ook de bekendheid in politiek en cultureel Amersfoort jaloezie en afgunst kon opwekken” “Dit was dus al gaande” zegt hij bedeesd.
Hij laat mij berichten zien waarin hij na hun gesprek zegt haar nog echt wel te willen helpen met het omzomen en ophangen van de door hun laatste gezamenlijke interieur keuze, de witte vitragegordijnen.
Ze schrijft venijnig terug “je wou toch rust, ik red mij wel!” Ze liet hem daarna niet meer toe in haar leven, na wat later bleek.
Ik zie een filmpje die ze stuurde naar hun gezamenlijke app “Gemiauw” waar Ingeborg de vrouw van Bernard ook in zit. Ze had haar appartement helemaal klaar en opgeruimd in beeld gebracht met de tekst “Ik ga nu heerlijk genieten en chillen in mijn paleisje” Bernard heeft het in het echt nooit meer af mogen zien.
De omslag
Dan komt het kantelpunt van vertrouwen naar beschuldiging. Bernard laat mij een reeks berichten lezen. Eerst zijn er lange gesprekken, diepgaande uitwisselingen over gezamenlijke voorliefden, kleding, damesschoenen, werk, politiek, groei, maar ook persoonlijke intimiteiten. Het zijn geen berichten van een afstandelijke werkrelatie, maar die van een diepe vertrouwensband, van twee mensen die elkaar oprecht waardeerden en vertrouwden. girlstalk noemden ze het zelf. Zij blijft reageren, houd zelf contact en stuurt persoonlijke updates en nog foto’s met lady’s kleding. Ook met Ingeborg en de anderen uit de Drakenclub de persoonlijke jongerenclub van Bernard en Ingeborg houd ze nog actief contact hoort Bernard van de andere draken.
Maar dan verandert de toon als Bernard hoopvol blijft vragen om even samen te wandelen om weer even echt in gesprek te komen, ze zegt telkens toe maar vind ook telkens een reden om het niet door te laten gaan.
Maar ineens wil ze geen contact meer met Bernard.
Bernard voelt aan dat hun laatste fysieke gesprek als een blokkade tussen hen in is komen te staan. In een poging om die muur te doorbreken, stelt hij voor het gesprek voort te zetten in aanwezigheid van een vertrouwenspersoon, in de hoop ruimte te creëren voor wederzijds begrip. Maar zij weigert resoluut en dringt er met klem op aan dat niemand hiervan op de hoogte mag zijn. Haar boodschap is onmiskenbaar: Niemand mag dit weten!!!!!
In een poging tot verbinding schrijft Bernard haar een persoonlijke brief, die ik mag inzien. Het is een liefdevolle, openhartige brief, geschreven in de context van hun bijzondere verstandhouding. Geen druk, geen drama slechts de oprechte wens om haar te laten voelen hoeveel hij nog altijd om haar geeft en hoe bijzonder zij voor hem is. Haar reactie is warm en meelevend, maar ook gereserveerd. Ze noemt het “lief, maar ook onhandig”. Een antwoord dat evenveel zegt in wat er wél als in wat er niet wordt uitgesproken.
Lief, dat noemt ze hem voortdurend, overal in de communicatie kom dat terug, waarop hij steevast zegt, “ik ben niet lief! Ik ben stoer!”
Bernard schakelt over naar het noodzakelijke communicatie voor hun samenwerking binnen D66A en de culturele projecten in Amersfoort. Maar haar antwoorden blijven uit. Later zal ze precies al deze berichten met terugwerkende kracht tegen hem gebruiken als ze aangifte doet van belaging. Hij heeft haar werkelijk nooit ergens opgezocht of anders benaderd, sterker, zelfs honderden bijeenkomsten gemeden om te voorkomen dat ze zich ongemakkelijk zou voelen maar ook om nog meer vragen van derden te voorkomen. Haar gedrag naar Bernard was allerminst onzichtbaar en riep vragen op, verteld Bernard.
Ik lees nu die berichten terug die als belaging worden gezien als ik een map open met printscreens. Allemaal liefdevol, allemaal bedoeld om het contact op een normale manier voort te zetten. Maar omdat zij nu een andere kant op lijkt te willen denken, lijkt alles herschreven te zijn in haar hoofd.
De Prijs van Verantwoordelijkheid
Bernard speelt een audiobericht af. Een bekende stem klinkt: “Dan offer ik mij wel op, als zij maar door kan, dan is het voor mij wellicht over.” Het is de stem van Bernard zelf, opgenomen tijdens een gesprek met twee fractieleden in zijn bibliotheek.
Hij herinnert zich hoe hij, in een laatste wanhopige poging tot verbinding, een tweede brief stuurde aan haar ouders. Omzichtig, maar doelbewust, benoemde hij daarin wat er in de omgeving over haar werd gezegd. Niet uit wrok, niet om haar te beschadigen, maar uit verantwoordelijkheid. Dit is mijn laatste kans, wist hij. “Ik wilde per se dat zij wisten wat er speelde,” “Ze is begaafd, leest zich in, trekt snel conclusies en past zich aan. Als zij het grotere plaatje zou zien, kon ze misschien weer zelf de regie nemen.” Hij wist, het risico was groot. Als ze het anders zou interpreteren, kon het precies het signaal zijn waar haar omgeving de fractie, het bestuur op wachtte. En dat gebeurde, ze ging over de rooie over de brief in de fractie en bij het bestuur. Deze schaarden zich definitief achter haar en lieten Bernard als een baksteen vallen. Met een brok in zijn keel zegt Bernard: “Als ze dan maar om haar heen gingen staan, haar niet in de steek lieten. En godzijdank… zie ik dat nu, bijna overdreven, gebeuren op de socials.” “Ze doet het fantastisch, precies zoals ik verwachte.”
Ik zie trotse natte ogen bij hem opwellen.
Maar het kreeg een nog zwaardere prijs, het raadslid stuurt hem na de brief aan haar ouders een officiële stopbrief. Door de fractie wordt hij hard aangevallen over wat hij dan wel niet in die brief geschreven zou hebben. Bernard laat dat in het midden. En als ik zelf de brief lees, begrijp ik waarom. In een gesprek met een fractielid hoor ik hem zeggen dat ze als een blad aan een boom is gedraaid. “Ineens reageert ze normaal als iemand in het stadhuis een compliment maakt over haar kleding?”
Ik zie hier een foto van het feestje van zijn start als Communicatiecoördinator bij Zandvoort aan de Eem, Het raadslid en alle lokale coryfeeën zijn er bij aanwezig. Ik zie Bernard speechend op een filmpje. Saillant detail is dat dit 31 augustus was, het bestuur en fractie waren in mei al op de hoogte gesteld van de problemen met het raadslid en die alleen nog maar groter waren geworden.
Ironisch genoeg is het dezelfde partij die Bernard eerst onder druk zette om door te gaan voor de partij, voor het algemeen belang. En nu? Nu keert diezelfde partij zich volledig tegen hem en probeert hem uit te drukken.
“Eerst mocht ik hun en haar niet loslaten,” zegt Bernard. “En nu mag ik hun en haar niet meer gekend hebben.”
Ze zijn nu lokaal bezig Bernard te royeren via het landelijk bestuur. Ze hebben dit aan alle lokale leden via een mail bekend gemaakt.
Het is tijd om te gaan
Beneden, in de atelierruimten van het pand, opent Bernard bij zijn afscheid zwijgzaam een kastdeur. Binnenin: stapels campagne materiaal, zorgvuldig opgeborgen, alsof het nog op een volgende ronde wacht. Flyers, spandoeken, notitieblokken vol ideeën, opzij nog wat persoonlijke spullen die achtergelaten zijn door het raadslid met twee Gamma kassabonnen er op. Maar ook sporen van het begin van dit persoonlijk verhaal, tussen het materiaal staat namelijk een mega groot groen hart met het D66 logo er op.
“Ik maakte die voor haar in de nacht, voor haar Valentijnsplan tijdens de campagne van 2022,” zegt Bernard, zijn stem zacht maar helder. “Later bleek dat juist die dag het moment was waarop ik iets begon te begrijpen… over wat er bij haar zou kunnen spelen.” Dan zwijgt hij. Hij kijkt even om zich heen naar de spullen en loopt met kalme tred richting de deur. Het gesprek is vandaag voorbij. Bernard laat me uit, met de vanzelfsprekendheid van iemand die weet: sommige hoofdstukken sluit je niet met een punt, maar met een stil gebaar. Morgen weer een dag…
Aanhouding
Kort nadat Bernard van Gellekom haar zelf had geïnformeerd over de voortgang van een door hem aangespannen lasterzaak, doet het raadslid aangifte van belaging. Opmerkelijk is dat een soortgelijke berichtgeving eerder niet als belaging werd gezien. Tijdens een zogenoemd ‘stopgesprek’ bevestigden twee rechercheurs dat Van Gellekom zich al ruim 6 maanden keurig aan de voorwaarden van de eerder verstuurde stopbrief van haar zelf had gehouden. De aangifte roept daarmee vragen op over proportionaliteit en context. Hij wilde nu wederom niet dat ze het via de politie hoorde. De zaak werd voorlopig aangehouden wegens gebrek aan bewijs, met uitzicht op een mogelijke artikel 12-procedure. Bernard voelde zich genoodzaakt tot deze stap, omdat er na het door het ‘stopbericht’ geen andere manier meer was om zijn verhaal kenbaar te maken. Ook mensen en organisaties om hem heen drongen aan op actie, ter bescherming van cliënten en om zijn eigen integriteit te waarborgen. In de eerste zin van de sommatie die ik hier voor mij heb sprak hij wederom de wens uit aan justitie tot bemiddeling en gesprek.
Naar wat later bleek heeft ze kort daarop aangifte van belaging gedaan.
Niet lang daarna werd Bernard opgeroepen bij de politie. Wat leek op een gesprek over de aangifte, mondde uit in een aanhouding. Tijdens de verhoren kwam naar voren dat burgemeester Bolsius zich al vroeg intensief met de zaak had bemoeid, iets wat later ook door de reclassering en rechter werd benoemd. De burgemeester zou hebben aangedrongen op het indienen van de aangifte én het initiëren van het zogenaamde stopgesprek, terwijl Bernard zich daar al netjes aan hield.
De aanhouding zelf verliep zwaar, Bernard werd na vier uur verhoor met een gevangenisbusje naar het detentiecentrum in Houten gebracht. Hoewel de rechercheurs tijdens het verhoor al snel concludeerden dat er geen sprake was van kwade opzet en vroegen om de uitspraak van het OM thuis af te wachten, werd dit verzoek na lang overleg geweigerd. De twee vrouwelijke rechercheurs hadden gelukkig persoonlijk voor een boterhammetje gezorgd, helaas met kaas, hij lust dit niet, maar at het wel op, zijn onderbuik gevoel zei hem dat dit wel eens noodzakelijk kon zijn. Wederom vier uur later stond Bernard weer buiten de poort van detentiecentrum Houten, met een kaartje voor twee uur gratis OV-reizen in Nederland. “Het was een lange dag.”
“De meest surrealistische reis naar huis in mijn leven,” aldus Bernard.
Burgermeester
In deze hele periode moest hij, tot zijn spijt, mensen loslaten die naar zijn zeggen wél echt belaagd werden maar nauwelijks gehoor vonden bij de politie. Hij laat mij twee appberichten lezen die daar over gaan.
Bernard heeft met een indringende persoonlijk brief de burgemeester verzocht om een persoonlijk gesprek. Hij wilde daarin bespreken hoe hij het raadslid en andere mensen uit de Amersfoortse politiek wil beschermen tegen wat hij, uit verantwoordelijkheid en noodzaak ter bescherming van zichzelf en de mensen die hij liefheeft naar buiten zal moeten brengen, als er geen wonder geschied.
Er is een kant van het verhaal die Bernard tot nu toe met niemand heeft gedeeld en ook nog niet met mij wil delen. Die wenst hij vooralsnog alléén met de burgemeester of met De Waag te bespreken, in vertrouwen. Hij zag in hem een onpartijdig persoon die enkel voor de belangen van het raadslid zou gaan. Omdat sommige waarheden niet via de media of het recht gesproken kunnen worden, maar van mens tot mens.
De burgermeester wenst geen gesprek en zegt te vertrouwen op de rechterlijke macht.
Het hoger beroep en de steun
Bernard is na de uitspraak in de belagingszaak in hoger beroep gegaan. Hoewel de opgelegde straf op het eerste gezicht wellicht licht lijkt, wegen voor hem vooral de maatschappelijke gevolgen het zwaarst: het feit dat hij niet langer kan meedraaien in de wereld die hij liefheeft.
In zijn ogen heeft de strafrechter essentiële context genegeerd en uitsluitend geoordeeld binnen kille juridische kaders – zonder oog voor de onderliggende verhoudingen en motieven. Alles wat hij deed, was in zijn beleving ingegeven door niets anders dan diepe zorg voor het raadslid.
In de rechtszaal bood Bernard zijn excuses aan het raadslid aan. Hij erkende dat hij, ondanks zijn intentie het juiste te doen, de verkeerde afweging heeft gemaakt. “Ik had voor haar rust moeten kiezen, niet voor het algemeen belang van D66 Amersfoort. Dat spijt mij enorm.”
De keuze was voor hem complex. Zowel het bestuur als de fractie drong er sterk op aan dat hij actief bleef, ook toen zij op de hoogte waren van de spanningen. “Achteraf was het wijs geweest om mij terug te trekken. Maar als veertien betrokken partijleden je nadrukkelijk vragen aan de gang te gaan en het raadslid zelf instemt, dan ben ik – zo blijkt – niet sterk genoeg geweest om het grotere plaatje te zien en voorop te zetten.”
Door de onverwachte aanwezigheid van pers heeft hij geen privé zaken willen benoemen of hardop willen uitspreken wat anderen van haar vonden, nog steeds uit bescherming voor haar.
Bernard zegt dit in hoger beroep niet langer te kunnen doen, het is te relevant voor de context waarom ik het noodzakelijk vond om weer met haar in gesprek te komen. Zijn focus ligt nu op de mensen die hem nodig hebben, die hem liefhebben en die hem nog altijd hun volledige vertrouwen schenken. Mensen die weer trots met hem over straat of op stap willen gaan.
Ondertussen heeft Bernard meer dan honderd berichtjes en bezoeken ontvangen van mensen die hem steunen. Uit de berichten blijkt hoe geliefd hij en Ingeborg zijn, hoeveel respect er is voor hun jarenlange meestal belangeloze inzet. “Je voelt de oprechte warmte,” zegt hij terwijl hij mij enkele berichten laat lezen. “Mensen laten ons weten dat ze achter ons staan, dat we dit niet alleen hoeven te dragen.” Hij heeft inmiddels ook (voor mij bijzondere) verklaringen van ouders en cliënten ontvangen die hij zal invoegen in de zaak.
Er hebben zich drie groepen gevormd die bij het hoger beroep aanwezig zullen zijn. In hun berichten staat steeds één boodschap centraal: “Ingeborg zal daar zeker niet meer alleen achter Bernard in de zaal zitten.”
Bernard zucht. “Ik probeer haar nog steeds te beschermen,” zegt hij zacht naar de grond kijkend. “Maar dat lukt niet meer, gezien alle partijen die hierbij belang hebben volharden in hun eigen route en werkelijk niet in gesprek wensen te gaan met mij.” “Het beschermen van haar belang weegt niet langer tegen op tegen het ander inmiddels groter belang, al helemaal niet nu deze media aandacht dat onmogelijk heeft gemaakt.” Zijn verantwoordelijkheid ligt nu bij degenen die wél achter hem staan, die hij wil blijven steunen zoals hij dat altijd in vertrouwen heeft gedaan.
Zijn telefoon ligt open op het bureau, net zo open als de Bernard zelf. Berichten, audiofragmenten en in de computer een enorm digitaal beeldenarchief van een band die ooit zichtbaar vertrouwt en hecht was.
Politieke en sociale krachten lijken dit uit elkaar getrokken te hebben.
Ingeborg heeft alles aangehoord, zichtbaar geëmotioneerd. Ze zegt:
“Wij hebben niet alleen haar, maar ook een andere draak altijd geholpen om verder te komen, dag en nacht. Ook de partij heeft altijd op ons kunnen rekenen, in alles.
Ze slikt even en vervolgt: “Ik snap echt niet waar Bernard dit aan verdiend heeft.”
“Wij voelen ons misbruikt en afgedankt.”
Bernard wil nog het volgende kwijt:
“Het is vreemd… Ik ervaar nu zoveel meer open en oprechte, liefdevolle waardering dan ik ooit had durven hopen. De gesprekken die ik nu voer, zijn niet alleen mooi en intens, maar ook inhoudelijk kritisch en waardevol. Een oom zei ooit: ‘Je zou eens op je eigen begrafenis moeten kunnen horen hoe ze echt over je denken.’ En precies dát is wat ik nu ervaar.
Maar het maakt tegelijkertijd het contrast met wat ons nu overkomt alleen maar extremer en onbegrijpelijker. Het is daardoor zowel prachtig als schrijnend.”
Bernard heeft de site: www.bernardvangellekom.nl/dan-moet-ze-maar-volgen waar hij (bijna) alle informatie deelt gebouwd om zijn kant van het verhaal duidelijk te maken. Hierin zijn geen opnamen of documenten opgenomen, daarvoor moet je een afspraak met hem maken.
Aanvullende redactionele aandachtspunten (pre-gesprek D66 landelijk)
Timing en context: Dit concept is opgesteld vóór het voorgenomen gesprek met het landelijke D66-bestuur en de uitkomst daarvan. De inhoudelijke resultaten van dat gesprek zullen, zodra beschikbaar, nog worden verwerkt in het uiteindelijke artikel dan wel redactienota.
Gemeentelijke betrokkenheid bij pandgebruik: In het stuk moet worden meegenomen dat de gemeente Amersfoort na 21 jaar ineens vragen begint te stellen over het gebruik van een pand. De timing roept bij betrokkenen vragen op en lijkt samen te vallen met de escalatie van het conflict. Onderzoeksvraag.
Genegeerde culturele bewegingen:
Twee grote culturele initiatieven in de stad, die onder leiding van Bernard van Gellekom functioneren, worden door betrokken partijen genegeerd. Bernard heeft deelnemers inmiddels verzocht geen enkele interactie meer te hebben met openbare uitingen waarin de naam van het betreffende raadslid voorkomt, inclusief likes. De rechter zou zelfs hebben geoordeeld dat dit ‘belaging’ oplevert. Dit verdient nadere duiding.
De centrale vraag: Een rode draad in reacties van buitenstaanders is de onduidelijkheid over wat Bernard precies heeft gedaan dat zó ernstig zou zijn dat het geen gesprek met hem toelaat. Omdat deze bij veel lezers en betrokkenen leeft, moet in het artikel/interview de vraag duidelijker en explicieter worden gesteld.
Factchecking namen en bronnen: Alle namen in het artikel worden vóór publicatie geverifieerd met Bernard van Gellekom. Alleen met zijn expliciete bevestiging worden zij opgenomen.
Beeldmateriaal Beeldmateriaal wordt opgevraagd bij de heren Wouda en Brons. Voor publicatie wordt toestemming gevraagd aan alle duidelijk herkenbare personen en locaties die in het beeldmateriaal zichtbaar zijn.
Wederhoor en betrokkenheid bij uitzending
Voorafgaand aan eventuele publicatie of uitzending zal contact worden gezocht met alle betrokken personen en partijen om hen in de gelegenheid te stellen hun kant van het verhaal toe te lichten. Zij mogen een reactie aanleveren die – indien gewenst – integraal of in samengevatte vorm zal worden gepubliceerd of verwerkt.
Indien de redactie besluit over te gaan tot uitzending, stelt Bernard van Gellekom als uitdrukkelijke voorwaarde dat alle genoemde of betrokken partijen en personen vooraf worden geïnformeerd en uitgenodigd om op hun betrokkenheid te reageren. Deze reacties worden op zorgvuldige en evenwichtige wijze meegenomen in de uiteindelijke productie.
Ik heb Bernard toestemming gegeven dit op zijn webpagina, wat vooralsnog voor een selecte groep bestemd is, te publiceren ter verduidelijking van zijn verhaal. M.
Bernard
Laat volstrekt helder zijn dat ik in eerste instantie zeker niet het raadslid, maar primair zowel het lokale als het landelijke bestuur, maar ook onze burgermeester volledig verantwoordelijk houd voor alle schade die is ontstaan of nog gaat ontstaan. Deze schade betreft niet alleen mij persoonlijk, maar strekt zich ook uit tot het raadslid en de lokale afdeling. Door hun handelen én nalaten hebben zij direct en indirect bijgedragen aan de ontstane situatie en dragen zij de volledige aansprakelijkheid voor alle daaruit voortvloeiende gevolgen..
Het klokkenluiden binnen een groep die sterk leunt op onderlinge machtsverhoudingen en belangen, blijkt helaas te leiden tot volledige canceling door diezelfde groep(en).
—> Hier vind je het mediastuk over De Zaak D66 Amersfoort
—> Hier vind je mijn hele verhaal over deze kwestie.
—> Hier vind je de feitenlijst over De Zaak D66 Amersfoort.
—> Hier vind je de timeline van de gebeurtenissen onder en naast elkaar.
—> Hier vind je de kwijtgeraakt lijst door deze kwestie.
—> Hier vind je de reacties van derden op dit alles hier.
—> Hier vind je de bestanden die er zijn in deze zaak, alleen toegang met wachtwoord.
STRIKT VERTROUWELIJK!
Laat dat helder zijn, onze namen waren al opgevraagd bij de rechtbank door partijleden na een mail van het D66A bestuur die vroegtijdig was rond gestuurd en het krantenbericht, ik kreeg al snel vragen uit de stad voor mijn kiezen. Ik wil niet dat dit alles naar buiten toe gebracht word!
Dat zou alle betrokken partijen nog meer schaden en dat is het laatste wat ik wens! op onze locatie inzien of beluisteren, indien noodzakelijk… Er worden geen documenten toegezonden!