Alvast…

Ik zit muurvast, links rechts, voor achter, boven onder overal drukt het tegen mij aan. Het voelt hard en kil, het meest benauwende is dat alles zo eng perfect om mij heen sluit. Het vult elke vorm van mijn lichaam. Het is ook dood en kil om mij heen ik kan er geen kant mee op. Zuurstof, zuurstof heb ik niet nodig, dat scheelt, het kan niet meer bij mijn lichaam komen. Een Italiaan heeft mij dit ooit met veel bloed, zweet en tranen aangedaan. Diep verzonken in een blok beton zit ik vast, ooit gedolven in de bergen en gekloofd tot terrazzo korrel.

Nomaden,
Het is lekker warm en droog, de warmte is net iets te lekker, je uitzicht verandert voortdurend “heerlijk”. Onderuit gezakt met de elektronische reader voor je luister en kijk je naar de laatste video van je favoriete artiest, het geluid draait lekker door op de achtergrond als je, je post doorneemt, je leest het laatste nieuws en ziet dat het weer morgen er weer is. Je hebt online bestellingen gedaan, je vrienden heb je het laatste nieuwtje verteld over je geweldige plannen en afgesloten met een dikke zoen. Je trekt je benen op en gooit lekker je fleece plaid over je heen, tukje doen, morgen weer verder.

Verder met de ruiterwissers aan, een warme zomerse onweersbui verfrist de velden, je auto en je reader zijn het enige wat je nog nodig hebt en o, ja de route planner, die brengt je naar plekken die je denkt gezien te moeten hebben.
Onderweg doe je, je werk, mensen readers verkopen met ingebouwde routenavigatie, je kan ter plaatse laten zien hoe alles werkt en de bestellingen direct plaatsen.

Je relatie is ook onderweg, zhij gaat ook naar die plek de jij gezien moet hebben, je gaat elkaar weer zien en dan kan het genot ook weer in de hoogste vorm plaatsvinden, vervelen kan het niet meer, want dan gaan we beiden daarna weer onderweg.

De kinderen, ja de kinderen, zelf verwekt, zat al aan je relatie vast, ergens liefdevol vandaan gehaald of daar ergens tussenin… worden door leraren, oppassers, sportleraren en buurtvaders opgevoed.
Zelf houd je de gehele dag je kinderen goed in de gaten of ze wel doen wat je van ze verlangt, het aan het kind gekoppelde gps systeem laat je voortdurend zien waar ze uithangen. Op school en de sportclub hebben ze in de lokalen webcams hangen die je gedurende de gehele dag laten zien hoe je kids het doen. Alle instanties houden beeld en geluid verslagen bij van de dagelijkse belevingen, gewoon veel beter dan vroeger je weet nu precies wat ze doen. Elke avond bel je samen kinderen met een conference-call om even lekker bij te kletsen en de dag door te nemen. Ze slapen in een jongerenhuis waar ze structuur en een sociale omgeving geboden krijgen. Eind van de week, leuk! We halen ze op en gaan louter leuke dingen doen, we gaan naar plaatsen die ze gezien moeten hebben.

Vannacht is het te koud, dus je slaapt een keer in een leefhuis, lekker douchen en gestrekt liggen. Deze maand samen op vakantie, lekker in een hotel, appartement of op de camping. Volgend jaar krijgt de oudste zijn eigen auto en reader, dan kan zhij gaan naar waar zhij wil, om die dingen te doen die zhij gedaan wil hebben.

Geschreven: 11-05-2010
Gepubliceerd: 19-06-2010

Territorium:
Door de wereld van route navigatie, mobiel telefonie en internet die ons een virtuele schoolbank of werkplek geeft, zijn we steeds minder gebonden aan een vaste leef, leer en werk omgeving.
Je vrienden kan je waar ook ter wereld zien en spreken op elk moment van de dag. Het maakt niet uit waar je bent op de wereld, route navigatie brengt je thuis en dat is die plek waar je, je op dat moment veilig en geborgen voelt.

Die plek die je voor je zelf hebt, je lekkere plekje op de bank of aan de eettafel,
je huis met je buiten en op de camping tot aan het geplaatste windscherm.
Je pakt blindelings je onderbroek en sokken, met de ogen dicht vind je je drankje en hapje  in de koelkast en de bank heeft zich aan je lichaam aangepast. Een veilige plek voelen, lekker nestelen dat is wat thuis is.

Ik zie steeds meer jongeren en volwassenen  moderne nomaden worden, de wereld is hun plaats en het contact met de vrienden school en werk geeft ze bestaansrecht. Een thuis is er niet echt meer, de ouders werken en willen hun zuurverdiende spulletjes netjes houden en ook hun hobby’s kunnen hebben. De gespreken en gezamenlijk belevenissen zijn snel en oppervlakkig, al snel weer jagend naar het volgend kort moment van geluk.

Is het leven niet meer geworden dan het zoveel mogelijk schakelen van korte momentjes van geluk?

De virtuele wereld is ook een bestaande wereld die reëel kan zijn. Laten we wel wezen, een droom vooraf of herinnering achteraf zijn ook niet meer dan virtuele werelden geworden. Waarom zou je daar dan niet permanent in verblijven. Steeds meer mensen hoor ik mooie plannen naar buiten brengen en daar ook zo bevlogen over praten dat ze al bijna in die werkelijkheid zitten. Die plannen zijn vaak extreem, verstrekkend en werelds waardoor ze vaak “zeker niet door eigenschuld” niet uitvoerbaar bleken. Het lijkt dan ook net alsof ze een rijk verleden hebben als ze over al hun plannen uit het verleden praten.

Is het leven in een virtuele wereld dan wellicht niet voldoende?

Wie het leven geen tijd gunt, zal nooit de tijd van zijn leven krijgen.