Tot uw dienst...
Dit is Sickmann…
Ik weet niet welk jaar het was, maar zal begin negentiger jaren zijn geweest… We maken een wandeling door ons Birkhoven en lopen richting de bosvijver, zo’n beetje het meest romantische plekje in onze stad als de zon in het water goudglinsterende golfjes maakt… je het groen ruikt… en de ruis hoort…
Plop! “jongemeneer! vind u het ook zo mooi hier!? jij komt toch ook uit “De Wijk” Ik denk wat wil die oude dame van mij… maar ik begin met twee keer een ja op haar vragen… Ik dacht, dit lijkt wel een ouderwetse verkooptruc… Als ze nu nog vraagt of ik in een bos ben… heeft ze 3x een ja en ben ik al bijna om voor de volgende vraag… En daar kwam het hoor, de dame maakte een grootse beweging met haar arm over het hele bos en toen ze na haar volledige draai weer in mijn ogen keek zei ze… “Zou toch wel heeel erg jammer zijn als dit allemaal gekapt werd…” Ik denk shit… daar gaat ik… maar zeg… “Ja!” je moet wel he…
“Wilt u dan hier tekenen!” en drukt meteen een handtekeningen lijst onder mijn neus, positioneert schrijfklaar een pen in mijn handen en bied haar rechte rug aan om te gebruiken als schrijfplank…
Helaas voor haar hebben wij thuis geleerd om altijd kritische vragen te stellen en dan wel op onderbuik te reageren en niet altijd op emotie… Dank je Ma!! <3
Ik vraag aan deze dame waarvoor het heeele… bos gekapt moet worden. Ze zegt “ze willen de sportvelden hier uitbreiden, een sporthal bouwen en een kartbaan aanleggen…” Ik zeg, dat zijn wel hele mooie dingen voor “De Wijk” en het stadje wat daar bij hoort. En volgens mij hoeft daar niet het heeele bos voor gekapt te worden… Dame “Het gaat er ook niet om of wij dat niet willen, maar om het kappen van een mooi bos, er zijn andere plekken waar dit ook gebouwd kan worden” Haar fanatisme heeft mij toen laten besluiten niet zomaar te tekenen… Een ferme handdruk en een blik vol passie en met van “wat jij wil” maar ook met respect in haar ogen… we liepen verder ieder een eigen kant op.
Jaren later worden mijn bemoeienissen gevraagd over wat zaken in de wijk… maar ook over industrie wijk Isselt en later de Wagenwerkplaats.
Ik zit plots weer met die dame van toen aan tafel in werkgroepjes… Ik hoor alles aan… vertel soms mijn mening en ga weer, dat soort dingen… Ik herken haar en ken haar inmiddels beter van de krantenstukken en de actie posters… En van haar fietstochten door de wijk, met weer is een kaart op het stuur en weer als als je haar aanspreekt, die armbeweging… Daar! en ze zwaait weer rond… stonden de barakken waar de Russen woonden. Het is van groot! belang! dat wij weten wat hier gebeurd is! ergens tussen die boom en die boom was het… echt! en fietst met haar vingertje in de lucht weg…
Of van stukken die ze opstuurt en mijn mening wil weten, als ik mede kritisch ben is ze er de volgende dag voor een spandoek en een poster. Vind ik het eigenlijk niet zo’n beroerd plan en is het niet haar mening dan hoor ik niets…
Ik zie dan weer die blik van toen… in het bos…
Of telefoontje, Bernard! jij moet vanavond even aanschuiven, ze gaan een film maken over Soesterkwartier… daar moet! jij bij zijn… Als deze dame mij gebiedt dan ga ik… #Simpel
Die film hebben we gemaakt en is een tof document voor de wijk en mijzelf geworden…
P.S.
Dat bos is nog steeds mijn bos zoals het was in mijn jonge jeugd.
Dank! Soms wat narrige, drammerige, moeilijke, alwetende, oprechte, eigenwijze, altijd betrokken, onderzoekende en ohwhe… zohwhe… ontzettend lieve schat Joke Sickmann <3
En ohwhe ja… je hebt zaterdag op je verjaardag toch wel tompouces bij de koffie?
Hier een fijn stuk van Wichard Maassen…
Joke Sickmann